amerikali
Üye
‘’bir daha mi şahsi gelişim yazısı, hepsi birebir.’’ söylemiş olduğini duyamıyorum lakin varsayım edebiliyorum… Şayet başlık ilgini çekmiş ve bu yazıyı okumaya başlamışsan, daha evvel okuduğun ve birbirinin birebir olan yazılardan bir adedine daha muhtaçlık duyuyor olabilir misin? Hazır buraya kadar gelmişken, devam edelim mi?
Sorumuz şu: niye mutsuzuz? Evvelce daha memnunduk da artık mi aklımıza geldi bu mutsuzluk konusu? Tahminen de rahatladık, bilinçlendik ve daha epeyce konuşur olduk bu mevzuda ne dersin? Ben memnunum ve bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum diyebiliyorsan, yaşasın! Bu yazıyı bir kenara bırak ve ne yapıyorsan birebirini yapmaya devam et!
Ben mutsuzum, bunu rahatlıkla söyleyemiyorum ve bu durumdan fazlaca sıkıldım diyorsan gel biraz konuşalım. Her şey yoluna girecek.
Şimdi gözünde bir yer canlandırmanı istiyorum. Bu o denli bir yer ki; dört tarafı yüksek duvarlarla çevrili, büyük bir avlusu var ve makul vakit içinderda dışarıya çıkmana müsaade veriliyor, koridorlarında nöbetçiler dolaşıyor, her gün yoklama alınıyor ve buradan dışarı çıktığında fazlaca seviniyorsun. Burası neresi? Yok hayır, hapishane değil. bahsetmiş olduğum yer senelerca her gün gittiğin okulun… hayatının büyük kısmını burada geçirmiş olan sen, biraz mutsuz olabilirsin.
Seni her vakit bir diğerinden daha düzgün olman gerektiğine inandırdılar değil mi? Matematik notunun niye komşu kızı Ayşe’den daha düşük olduğunu evvel annen sorguladı, daha sonra sen. Pekala ne kadar hoş müzik dediğini niye kimse duymadı? Yazdığın öyküler niye daima defterlerinin içinde gizli kaldı? Zira her şeyde birinci olmak zorundaydın ve bunun için somut sonuçlara gereksinimin vardı. Zira rekabet her vakit ödüllendirildi. Tahminen de sesini duyuracak, kıssalarını okuyacak kadar şanslıydın fakat daima bir şeyler anı yaşamana mani oldu. Biliyorum hayli depresif, yazıyı okumaya başlamadan evvel daha memnundun evet. Lakin unutma ki, bunu okuma gereksinimi duyacak duruma sen getirdin kendini. Olsun, halledeceğiz…
Peki kimler keyifli sence? Yüksek statüde bir iş sahibi olan o kadro elbiseli adam mı? Yoksa oğlunu pembe montu ve jipiyle okula bırakan o anne mi? Memnun olmak için epeyce paran olmalı değil mi? Haklısın, kim epeyce para sahibi olmak istemez ki? Lakin bu her vakit mutluluğun da yanında geleceği manasına gelmez, biliyorsun. Artık kendini diğerleriyle kıyaslamayı bırak. Gelecek için bugünü feda etme, anı yaşa. Biliyorum hiç gerçekçi değil, para kazanmak zorundasın, bunun için sabahtan akşama kadar çalışmak zorundasın. Evet annenin sıcak yemeklerini hatta çocuğunun büyüdüğünü kaçırmak zorundasın. Off gitgide depresifleşiyor! Gözlerini aç ve gerçeklerle yüzleş bu biçimde… Şu an epeyce mu sıkıldın bu yazıdan? Okumayı bırak ve git! Güzeline gidecek, seni memnun edecek bir şey yap. Ancak daha sonra geri gel olur mu?
İnsan, öteki beşerlerle var olmak için yaratılmış. Otobüs durağında yalnız başına on dakika boyunca beklediğini düşün. On dakika, yarım saat üzere geliyor değil mi? Pekala yanında bir arkadaşın varken, o on dakikanın nasıl geçtiğini anlamadığın günleri hatırlamıyor musun? Bizler toplumsallaşarak var oluruz. Ne demişler ‘’mutluluk paylaşarak çoğalır.’’ Pekala bunun da bir dozu var mı sence? Sonlarımızı ne vakit çizmemiz gerekir?
Şimdi arkadaşının isteğine hayır diyemediğin o günü hatırla lütfen. Sana anımsattığı hislerin yeterli olmadığına eminim. Bencillik yap ortada ve güzeline gitmeyen şeylere hayır demeyi öğren. Karşındakiyle anlaşamıyor musun? Meselelerin hakkında konuşmaya başla. Seni üzen şeyin ne olduğundan bahset, ortak nokta bulmaya çalış. Sen ne yaparsan yap o keyifli olmuyor mu? Sorunu kendinde arama ve bırak o tutsun kuşu ağzıyla. Sen yanlış bir şey yapmıyorsan karşı tarafın negatifliği seni niye üzsün ki? Ailen seni fazlaca mu sıkıyor? sebebini sor, onları anla ve onların da seni anlamalarını sağla. Artık bir düşün ve bana söyle; annen bugüne kadar seninle hangi sebeplerle tartıştı? Eminim birden fazla, sonunda senin olumlu çıkarların olacağını düşündüğü bahislerdir. Vakit değişiyor evet, ona bunu anlatabilirsin. Lakin senin memnun olmanı istediğini unutma ve niyetlerine kıymet ver olur mu?
Bugüne kadar çabaladığın o şey vardı ya, sonunu bu biçimde hayal etmemiştin değil mi? Sonu istediğin üzere olmadı tahminen lakin sen başarısız olmadın, yalnızca beklediğinden daha az başarılı oldun. niye biliyor musun? Başarısız olduğunu söyleyenler ve seni ayıplayanlar ayağa kalkıp tek bir adım atmamışken, sen denedin. hiç bir şey yapmamaktan daha hoş bir şey yaptın ve gayret sarf ettin, emek verdin. Artık kendinle gurur duy ve yeniden denemek için ayağa kalk.
Hani o komşu kızı vardı ya, Ayşe. Hani annen seni hayatının her etabında onunla kıyaslıyordu, hatırladın mı? O komşu kızı yerine artık sen kendini kimlerle kıyaslıyorsun biliyor musun? Evet yanlışsız bildin, İnstagram’da eksiksiz hayatlarını, kusursuz bedenlerini paylaşan arkadaşlarınla. Bu mevzuyu es geçeceğimi düşünmemiştin herbiçimde… Biliyorum toplumsal medyaya bağımlıyız, e uygun ki de var yoksa bu yazıyı sana nasıl ulaştıracaktım? Fakat her şeyde olması gerektiği üzere toplumsal medyada da bir hudut olmalı değil mi? Kendini diğerleriyle kıyaslamaktan sıkılmadın mı? esasen bu yaşına kadar biri bunu senin yerine yaptı. hiç bir şey göründüğü kadar harika değil, bunu unutma. Sen sevgilinle kavganı instagram’da paylaşıyor musun?
Günün koşuşturmacasında anın tadını çıkarmayı unutma. ‘’Her insan keyifli olamaz… Zira gereğinden çok özler dünü, hak ettiğinden çok düşünür yarını. Ve hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü. Her insan keyifli olamaz. Zira gereğinden çok özler ömründen çıkanları. Hak ettiğinden daha büyük umutla bekler ömrüne girecekleri. Ve asla goremez yanı başındakileri.” Demiş Erich Fromm. Bunu bir yere not et bence, ortada bir çıkar ve oku.
Rutinlerini değiştir. Her gün ötekinin tıpkı değil, niye öyleymiş üzere yaşayasın ki? Kendinle vakit geçir, yıllardır hayalini kurduğun o dans kursuna git, müzik aleti çalmayı öğren, diğerlerine faydalı olmanın bir yolunu bul. örneğin çöp topla, sokakta yanından geçen kediyi okşa, köpeklere mama ve su ver. Seni seven birilerinin olduğunu hatırla, kendini takdir et, kendini sev, zira sen epeyce değerlisin! niye bir şeylerin yanlış gittiğini sorgula. Sorgula, sorgula, sorgula… Ve kendini keyifli et!
Sorumuz şu: niye mutsuzuz? Evvelce daha memnunduk da artık mi aklımıza geldi bu mutsuzluk konusu? Tahminen de rahatladık, bilinçlendik ve daha epeyce konuşur olduk bu mevzuda ne dersin? Ben memnunum ve bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum diyebiliyorsan, yaşasın! Bu yazıyı bir kenara bırak ve ne yapıyorsan birebirini yapmaya devam et!
Ben mutsuzum, bunu rahatlıkla söyleyemiyorum ve bu durumdan fazlaca sıkıldım diyorsan gel biraz konuşalım. Her şey yoluna girecek.
Şimdi gözünde bir yer canlandırmanı istiyorum. Bu o denli bir yer ki; dört tarafı yüksek duvarlarla çevrili, büyük bir avlusu var ve makul vakit içinderda dışarıya çıkmana müsaade veriliyor, koridorlarında nöbetçiler dolaşıyor, her gün yoklama alınıyor ve buradan dışarı çıktığında fazlaca seviniyorsun. Burası neresi? Yok hayır, hapishane değil. bahsetmiş olduğum yer senelerca her gün gittiğin okulun… hayatının büyük kısmını burada geçirmiş olan sen, biraz mutsuz olabilirsin.
Seni her vakit bir diğerinden daha düzgün olman gerektiğine inandırdılar değil mi? Matematik notunun niye komşu kızı Ayşe’den daha düşük olduğunu evvel annen sorguladı, daha sonra sen. Pekala ne kadar hoş müzik dediğini niye kimse duymadı? Yazdığın öyküler niye daima defterlerinin içinde gizli kaldı? Zira her şeyde birinci olmak zorundaydın ve bunun için somut sonuçlara gereksinimin vardı. Zira rekabet her vakit ödüllendirildi. Tahminen de sesini duyuracak, kıssalarını okuyacak kadar şanslıydın fakat daima bir şeyler anı yaşamana mani oldu. Biliyorum hayli depresif, yazıyı okumaya başlamadan evvel daha memnundun evet. Lakin unutma ki, bunu okuma gereksinimi duyacak duruma sen getirdin kendini. Olsun, halledeceğiz…
Peki kimler keyifli sence? Yüksek statüde bir iş sahibi olan o kadro elbiseli adam mı? Yoksa oğlunu pembe montu ve jipiyle okula bırakan o anne mi? Memnun olmak için epeyce paran olmalı değil mi? Haklısın, kim epeyce para sahibi olmak istemez ki? Lakin bu her vakit mutluluğun da yanında geleceği manasına gelmez, biliyorsun. Artık kendini diğerleriyle kıyaslamayı bırak. Gelecek için bugünü feda etme, anı yaşa. Biliyorum hiç gerçekçi değil, para kazanmak zorundasın, bunun için sabahtan akşama kadar çalışmak zorundasın. Evet annenin sıcak yemeklerini hatta çocuğunun büyüdüğünü kaçırmak zorundasın. Off gitgide depresifleşiyor! Gözlerini aç ve gerçeklerle yüzleş bu biçimde… Şu an epeyce mu sıkıldın bu yazıdan? Okumayı bırak ve git! Güzeline gidecek, seni memnun edecek bir şey yap. Ancak daha sonra geri gel olur mu?
İnsan, öteki beşerlerle var olmak için yaratılmış. Otobüs durağında yalnız başına on dakika boyunca beklediğini düşün. On dakika, yarım saat üzere geliyor değil mi? Pekala yanında bir arkadaşın varken, o on dakikanın nasıl geçtiğini anlamadığın günleri hatırlamıyor musun? Bizler toplumsallaşarak var oluruz. Ne demişler ‘’mutluluk paylaşarak çoğalır.’’ Pekala bunun da bir dozu var mı sence? Sonlarımızı ne vakit çizmemiz gerekir?
Şimdi arkadaşının isteğine hayır diyemediğin o günü hatırla lütfen. Sana anımsattığı hislerin yeterli olmadığına eminim. Bencillik yap ortada ve güzeline gitmeyen şeylere hayır demeyi öğren. Karşındakiyle anlaşamıyor musun? Meselelerin hakkında konuşmaya başla. Seni üzen şeyin ne olduğundan bahset, ortak nokta bulmaya çalış. Sen ne yaparsan yap o keyifli olmuyor mu? Sorunu kendinde arama ve bırak o tutsun kuşu ağzıyla. Sen yanlış bir şey yapmıyorsan karşı tarafın negatifliği seni niye üzsün ki? Ailen seni fazlaca mu sıkıyor? sebebini sor, onları anla ve onların da seni anlamalarını sağla. Artık bir düşün ve bana söyle; annen bugüne kadar seninle hangi sebeplerle tartıştı? Eminim birden fazla, sonunda senin olumlu çıkarların olacağını düşündüğü bahislerdir. Vakit değişiyor evet, ona bunu anlatabilirsin. Lakin senin memnun olmanı istediğini unutma ve niyetlerine kıymet ver olur mu?
Bugüne kadar çabaladığın o şey vardı ya, sonunu bu biçimde hayal etmemiştin değil mi? Sonu istediğin üzere olmadı tahminen lakin sen başarısız olmadın, yalnızca beklediğinden daha az başarılı oldun. niye biliyor musun? Başarısız olduğunu söyleyenler ve seni ayıplayanlar ayağa kalkıp tek bir adım atmamışken, sen denedin. hiç bir şey yapmamaktan daha hoş bir şey yaptın ve gayret sarf ettin, emek verdin. Artık kendinle gurur duy ve yeniden denemek için ayağa kalk.
Hani o komşu kızı vardı ya, Ayşe. Hani annen seni hayatının her etabında onunla kıyaslıyordu, hatırladın mı? O komşu kızı yerine artık sen kendini kimlerle kıyaslıyorsun biliyor musun? Evet yanlışsız bildin, İnstagram’da eksiksiz hayatlarını, kusursuz bedenlerini paylaşan arkadaşlarınla. Bu mevzuyu es geçeceğimi düşünmemiştin herbiçimde… Biliyorum toplumsal medyaya bağımlıyız, e uygun ki de var yoksa bu yazıyı sana nasıl ulaştıracaktım? Fakat her şeyde olması gerektiği üzere toplumsal medyada da bir hudut olmalı değil mi? Kendini diğerleriyle kıyaslamaktan sıkılmadın mı? esasen bu yaşına kadar biri bunu senin yerine yaptı. hiç bir şey göründüğü kadar harika değil, bunu unutma. Sen sevgilinle kavganı instagram’da paylaşıyor musun?
Günün koşuşturmacasında anın tadını çıkarmayı unutma. ‘’Her insan keyifli olamaz… Zira gereğinden çok özler dünü, hak ettiğinden çok düşünür yarını. Ve hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü. Her insan keyifli olamaz. Zira gereğinden çok özler ömründen çıkanları. Hak ettiğinden daha büyük umutla bekler ömrüne girecekleri. Ve asla goremez yanı başındakileri.” Demiş Erich Fromm. Bunu bir yere not et bence, ortada bir çıkar ve oku.
Rutinlerini değiştir. Her gün ötekinin tıpkı değil, niye öyleymiş üzere yaşayasın ki? Kendinle vakit geçir, yıllardır hayalini kurduğun o dans kursuna git, müzik aleti çalmayı öğren, diğerlerine faydalı olmanın bir yolunu bul. örneğin çöp topla, sokakta yanından geçen kediyi okşa, köpeklere mama ve su ver. Seni seven birilerinin olduğunu hatırla, kendini takdir et, kendini sev, zira sen epeyce değerlisin! niye bir şeylerin yanlış gittiğini sorgula. Sorgula, sorgula, sorgula… Ve kendini keyifli et!