amerikali
Üye
Merhaba,
Hadi bugün birlikte ortasında bulunduğumuz süreç hakkında düşünelim. bundan evvelki yazımda da belirttiğim üzere Covid-19 pandemisi hepimizin hayatının merkezinde konumlanan bir gerçeklik oldu. Birebir gerçekliğin ortasında her birimiz farklı tecrübeler yaşamaktayız. 8 aylık mühlet zarfında ki kısıtlamalar, karantina süreci hepimize daha evvel yaşamadığımız tecrübeler ve hisler yaşattı. Bazılarımızda çeşitli farkındalıklar oluşurken, bazılarımızda tabana çöküşlere niye oldu. Bazıları
için hasret duygusu bir söz olmanın dışına çıkıp mana buldu, bazıları hasret duyduklarına kavuştu.Her birimizin hayatı salgın öncesi ve salgın daha sonrası olarak ikiye ayrıldı. Bir noktada hayata bakış açısı ve yaşama hedefi değişenler oldu. Bu mevzuya iki farklı açıdan bakılabilir.
Şimdi, zihnimizde bir Ahmet Beyefendi canlandıralım. Ahmet Beyefendi 45 yaşında. Evli ve bir oğlu var. Kendisini hayatı boyunca ailesine adamış, eşinin ve çocuğunun rahat bir hayat yaşaması için
mücadele etmiş; yeri geldiğinde çift vardiya çalışmış, sabah erken saatlerde meskenden çıkıp akşam geç saatlerde konuta dönmüş, meskenini geçindirmek ve çocuğunu okutabilmek için elinden gelenin en güzelini yapmış bir baba. Pandemi sürecinde çalıştığı iş yeri kapandığı için Ahmet Beyefendi günlerini konutunda geçirmeye başlamış. Bu sayede, Ahmet Beyefendi ile ailesinin yıllar daha sonra bir ortada vakit geçirebilecekleri vakit içinderı oluşmuştur. Ahmet Beyefendi bu vakte kadar epey uygun bir baba, eş olduğunu düşünmektedir. Zira senelerca ailesi için hayatış, onlar için çalışmıştır. Başlarda konutta kalmak Ahmet Bey’e ve ailesine âlâ gelse de vakit içinde ortalarında çatışmalar çıkmaya başlamıştır ve bu sorunlar gün geçtikçe artmıştır. Görünenin bilakis, yıllar ortasında ne Ahmet Beyefendi ailesini, ne de ailesi Ahmet Bey’i tanıyamamıştır. Ahmet Beyefendi ailesinin fizikî muhtaçlıklarını karşılarken duygusal gereksinimlerinin da olduğunun farkına varamamıştır. Bundan dolayı ailede duygusal taraftan kopukluklar oluşmuştur. Aile üyeleri ve Ahmet Bey’in birbirlerinden beklentileri epey farklı olduğu için birbirlerini manaya noktasında da sorunlar yaşamaya başlamışlardır ve ortaya bir haklılık savaşı çıkmıştır. Yaşanılan olayların kararında Ahmet Beyefendi derin bir hüzün duymuş, içine kapanmış ve irtibat kurmamaya başlamıştır. Bu süreçte, Ahmet Bey’in aklında tek bir soru vardır; ben bu vakte kadar ne için yaşadım? Artık Ahmet Beyefendi için yaşadığı ömrün hiç bir manası kalmamıştır. Pandemi işini, ailesini elinden almış, onu yapayalnız bırakmıştır.
Şimdi, bir de zihnimizde Feride Hanım canlandıralım. Feride Hanım 48 yaşında, evli ve 2 çocuğu var. 21 yaşında evlenmiş, 22’sinde anne olmuş, evlendiğinden beri her gün çalışan ve eşiyle birlikte hayat gayreti veren bir bayan. Meskeninin geçimini
sağlayabilmek, ailesine yardımcı olabilmek için emzirdiği bebeğini sütten kesip annesine emanet ederek işe başlamış, ikinci bebeğini ise kreşlerde büyütmüştür. hayatı daima hayat gayretiyle geçmiş ve çocukları büyürken onların yanında olamamasının yükü omuzlarında kalmıştır. Pandemi periyodunda çalıştığı kurum uzaktan çalışma sistemine geçtiği için eşi, kendisi ve çocukları yıllar daha sonra birinci defa konutta bir ortada uzunca vakit geçirme fırsatı bulmuştur. Aile bireylerine başlarda hayli keyifli gelen bu durum, vakit geçtikçe çatışmaların olduğu ve kırgınlıkların ortaya çıktığı bir müddetç haline gelmiştir. Lakin her kırgınlığın sonunda aile bireyleri birbirlerine kendilerini daha düzgün söz etmeye başlamışlardır. Birebir konutun ortasında yıllar boyunca birbirlerine yabancı üzere, kendi içlerinde, kapalı kutu olarak yaşadıklarını fark etmişler ve bu süreçte birbirlerini tanımaya fırsat vermişlerdir. yıllar ortasında oluşan boşlukları doldurmaya, kendi yaralarını sarmaya başlamışlardır ve şimdiye kadar oluşan buzlar erimeye, koyulan hudutlar geçilmeye başlamıştır. Feride Hanım’ın senelerca ortasında oluşturduğu duygusal boşluk dolmaya başlamıştır. Çocuklarıyla sıcak ve sevgi dolu bir bağ kurabildiğini fark etmiştir. Bu sürecin ortasında hasret duydukları aile ortamına kavuşmuşlardır. Pandemi periyodu Feride Hanım için hayatının manasını keşfettiği, yalnızca çalışarak ömrün geçmemesi gerektiğini, ailenin ve kendi içsel doyumunun daha değerli olduğunu fark ettiği bir periyot olmuştur. Bundan daha sonraki hayatını bu farkındalık üstüne temellendirerek geçirmeye odaklanmıştır.
Evet, iki farklı hayat, iki farklı kıssa… bir daha de her birimizin cevaplaması gereken bir soru var. Pandemi süreci bizim için bir farkındalık mı yoksa bir tabana çöküş mü? Hepimiz Ahmet Beyefendi, Mehmet Beyefendi, Feride Hanım, Aydan bayanız. Hepimizin hayatında inişler, çıkışlar, bitişler, başlangıçlar, zorluklar, kolaylıklar var. Hepimiz bu dünyadayız ve buraya bir geliş maksadımız var. Vaktimiz kısıtlı ve yapılacak epeyce şey var. ömrümüzde dalgalanmalar olabilir, sert düşüşler yaşayabilir, süratli yükselişler gorebiliriz. Asıl olan yaşadıklarımızdan öğrendiklerimiz ile gerektiğinde ayağa kalkmak ve yaşamaya devam etmek. Hey, sen, evet sen sevgili okurum. Kimsin, nerdesin, kaç yaşındasın, en değerlisi nasılsın; bilmiyorum. Her neredeysen, kimsen haydi kalk topla kendini. Kendin için ve dünya için yapacak epey şeyin var.
Sevgiyle kalın,
Hadi bugün birlikte ortasında bulunduğumuz süreç hakkında düşünelim. bundan evvelki yazımda da belirttiğim üzere Covid-19 pandemisi hepimizin hayatının merkezinde konumlanan bir gerçeklik oldu. Birebir gerçekliğin ortasında her birimiz farklı tecrübeler yaşamaktayız. 8 aylık mühlet zarfında ki kısıtlamalar, karantina süreci hepimize daha evvel yaşamadığımız tecrübeler ve hisler yaşattı. Bazılarımızda çeşitli farkındalıklar oluşurken, bazılarımızda tabana çöküşlere niye oldu. Bazıları
için hasret duygusu bir söz olmanın dışına çıkıp mana buldu, bazıları hasret duyduklarına kavuştu.Her birimizin hayatı salgın öncesi ve salgın daha sonrası olarak ikiye ayrıldı. Bir noktada hayata bakış açısı ve yaşama hedefi değişenler oldu. Bu mevzuya iki farklı açıdan bakılabilir.
Şimdi, zihnimizde bir Ahmet Beyefendi canlandıralım. Ahmet Beyefendi 45 yaşında. Evli ve bir oğlu var. Kendisini hayatı boyunca ailesine adamış, eşinin ve çocuğunun rahat bir hayat yaşaması için
mücadele etmiş; yeri geldiğinde çift vardiya çalışmış, sabah erken saatlerde meskenden çıkıp akşam geç saatlerde konuta dönmüş, meskenini geçindirmek ve çocuğunu okutabilmek için elinden gelenin en güzelini yapmış bir baba. Pandemi sürecinde çalıştığı iş yeri kapandığı için Ahmet Beyefendi günlerini konutunda geçirmeye başlamış. Bu sayede, Ahmet Beyefendi ile ailesinin yıllar daha sonra bir ortada vakit geçirebilecekleri vakit içinderı oluşmuştur. Ahmet Beyefendi bu vakte kadar epey uygun bir baba, eş olduğunu düşünmektedir. Zira senelerca ailesi için hayatış, onlar için çalışmıştır. Başlarda konutta kalmak Ahmet Bey’e ve ailesine âlâ gelse de vakit içinde ortalarında çatışmalar çıkmaya başlamıştır ve bu sorunlar gün geçtikçe artmıştır. Görünenin bilakis, yıllar ortasında ne Ahmet Beyefendi ailesini, ne de ailesi Ahmet Bey’i tanıyamamıştır. Ahmet Beyefendi ailesinin fizikî muhtaçlıklarını karşılarken duygusal gereksinimlerinin da olduğunun farkına varamamıştır. Bundan dolayı ailede duygusal taraftan kopukluklar oluşmuştur. Aile üyeleri ve Ahmet Bey’in birbirlerinden beklentileri epey farklı olduğu için birbirlerini manaya noktasında da sorunlar yaşamaya başlamışlardır ve ortaya bir haklılık savaşı çıkmıştır. Yaşanılan olayların kararında Ahmet Beyefendi derin bir hüzün duymuş, içine kapanmış ve irtibat kurmamaya başlamıştır. Bu süreçte, Ahmet Bey’in aklında tek bir soru vardır; ben bu vakte kadar ne için yaşadım? Artık Ahmet Beyefendi için yaşadığı ömrün hiç bir manası kalmamıştır. Pandemi işini, ailesini elinden almış, onu yapayalnız bırakmıştır.
Şimdi, bir de zihnimizde Feride Hanım canlandıralım. Feride Hanım 48 yaşında, evli ve 2 çocuğu var. 21 yaşında evlenmiş, 22’sinde anne olmuş, evlendiğinden beri her gün çalışan ve eşiyle birlikte hayat gayreti veren bir bayan. Meskeninin geçimini
sağlayabilmek, ailesine yardımcı olabilmek için emzirdiği bebeğini sütten kesip annesine emanet ederek işe başlamış, ikinci bebeğini ise kreşlerde büyütmüştür. hayatı daima hayat gayretiyle geçmiş ve çocukları büyürken onların yanında olamamasının yükü omuzlarında kalmıştır. Pandemi periyodunda çalıştığı kurum uzaktan çalışma sistemine geçtiği için eşi, kendisi ve çocukları yıllar daha sonra birinci defa konutta bir ortada uzunca vakit geçirme fırsatı bulmuştur. Aile bireylerine başlarda hayli keyifli gelen bu durum, vakit geçtikçe çatışmaların olduğu ve kırgınlıkların ortaya çıktığı bir müddetç haline gelmiştir. Lakin her kırgınlığın sonunda aile bireyleri birbirlerine kendilerini daha düzgün söz etmeye başlamışlardır. Birebir konutun ortasında yıllar boyunca birbirlerine yabancı üzere, kendi içlerinde, kapalı kutu olarak yaşadıklarını fark etmişler ve bu süreçte birbirlerini tanımaya fırsat vermişlerdir. yıllar ortasında oluşan boşlukları doldurmaya, kendi yaralarını sarmaya başlamışlardır ve şimdiye kadar oluşan buzlar erimeye, koyulan hudutlar geçilmeye başlamıştır. Feride Hanım’ın senelerca ortasında oluşturduğu duygusal boşluk dolmaya başlamıştır. Çocuklarıyla sıcak ve sevgi dolu bir bağ kurabildiğini fark etmiştir. Bu sürecin ortasında hasret duydukları aile ortamına kavuşmuşlardır. Pandemi periyodu Feride Hanım için hayatının manasını keşfettiği, yalnızca çalışarak ömrün geçmemesi gerektiğini, ailenin ve kendi içsel doyumunun daha değerli olduğunu fark ettiği bir periyot olmuştur. Bundan daha sonraki hayatını bu farkındalık üstüne temellendirerek geçirmeye odaklanmıştır.
Evet, iki farklı hayat, iki farklı kıssa… bir daha de her birimizin cevaplaması gereken bir soru var. Pandemi süreci bizim için bir farkındalık mı yoksa bir tabana çöküş mü? Hepimiz Ahmet Beyefendi, Mehmet Beyefendi, Feride Hanım, Aydan bayanız. Hepimizin hayatında inişler, çıkışlar, bitişler, başlangıçlar, zorluklar, kolaylıklar var. Hepimiz bu dünyadayız ve buraya bir geliş maksadımız var. Vaktimiz kısıtlı ve yapılacak epeyce şey var. ömrümüzde dalgalanmalar olabilir, sert düşüşler yaşayabilir, süratli yükselişler gorebiliriz. Asıl olan yaşadıklarımızdan öğrendiklerimiz ile gerektiğinde ayağa kalkmak ve yaşamaya devam etmek. Hey, sen, evet sen sevgili okurum. Kimsin, nerdesin, kaç yaşındasın, en değerlisi nasılsın; bilmiyorum. Her neredeysen, kimsen haydi kalk topla kendini. Kendin için ve dünya için yapacak epey şeyin var.
Sevgiyle kalın,