amerikali
Üye
Suçluluk nedir? Tek başına bir his mudur? Yoksa ortasında yetersizliği, çaresizliği, endişeyi barındıran insanın kendine her fırsatta darbe vurduğu hisler bütünü müdür?
Suçluluk bunu daima yanında taşıyan bir insan için hayatın tamamıdır. Başka hislerden farklıdır hatalı hissetmek. Yalnızca hissedilip geçilen bir his değildir. Lütfen bir hususta anlaşalım. Herkes orta ara hatalı hisseder ancak bunun hayata yayılması, en öncelik his olması fazlaca farklı bir şey. Burada bahsedeceğimiz de tam bu hayata yayılan, her alanda hatalı hissetmek…
Suçluluk bunu daima hisseden insan için bütün hayata yayılır, tercihlere yayılır.
Suçluluğun kardeşleri vardı. En yakını yetersizliktir, dostu endişedir, yoldaşı fazla sorumluluktur, sığındığı liman hayır diyememek-sınır çizememektir.
Kendi ortamızda konuştuğumuz ben de özgüven eksikliği var, ben yapamam ki, hayır diyemiyorum, hayır dememek için her şeyi yapıyorum, benim buna hakkım yok, ben herkese kucak açıyorum, herkese verici davranırım, o üzülmesin diye her şeyi yaptım, ben diğerlerini keyifli ederek keyifli olurum, diğerlerinin yapması gereken şeyleri bile ben üzerime alıyorum ve daha kaçları… Ortada bir kabahat, bir kusur var ise o her vakit size mi ilişkin? Bu cümleler sizin için tanıdık mı?
Bir insan bu kadar yaşanması sıkıntı bir his bütünü hale nasıl geldi? Sorunun yanıtı bugünde değil, fazlaca daha eskilere uzanıyor..
Asıl değerli soru bu galiba. birlikte en temele bakalım..
Hayata gözlerini yeni açmış küçücük bir bebek var oluşunun kıymetli olduğunu hissetmeli. Yeni yeni ayaklanmış küçük bir çocuk belirli hudutlar içerisinde özgür olduğunu hissedebilmeli. Çocuk hem fizikî olarak hem ruhsal olarak kendini inançta hissetmeli. Dış omurdaki ve konut hayatındaki aksiliklerin onunla ilgili olduğunu düşünmemeli. Çocuğun hayatındaki tüm yetişkinlerin kendi sorumluluklarını üstlenmeleri gerekmektedir. Bir birey olarak çocuğun “görülmesi”, “duyulması”, “duygusal ve fizikî ihtiyacının” karşılanması gerekir.
İşte tam buralarda suçluluk oluşmaya başlıyor. Küçük bir çocuk ebeveyni tarafınca duygusal ve fizikî olarak ihmal ediliyorsa, yaşına uygun olarak uyaran verilmiyorsa, kişiselliğine hürmet duyulmuyorsa hatta birey olarak görülmüyorsa hatalı hisseder. Bir bebeğe, çocuğa “değerli” hissettirmemek onu hatalı hisseder. Pahalı hissetmemekle suçluluk epey farklı hisler üzere görünse de suçluluk dediğimiz his aslında “içe dönmüş öfke”dir. İçe dönmüş öfke kişinin her süreçte kendine öfkelenmesi, yanılgı yapma esnekliğini kendine sunmaması, pahalı hissetmemesidir. Hepsi birleşince suçluluk ortaya çıkar. Hatalı hissetmek bir konutsa bu meskenin temeli içe dönmüş öfkedir. Meskendeki eşyalarsa biraz evvel saydığım hislerdir.
Hayata yayılan suçluluk kişinin evvel kendi bedelini öldürür. Kişi kendi omurundaki en kıymetsiz şey haline gelirken, ötekiler yüceltilmeye başlar. Öfke ötekine çıkmaz, ortada sonlanacak bir şey olursa kişi kendine kızar. Suçluluk bütün hudutları ortadan kaldırır. Hayır demek, hudut çizmek zorlaşır kimi vakit imkansız hale gelir. Suçluluk vücuda de yansır. Vücut gitgide kıymetsizleşir, kişinin kendi gözünde çirkinleşmeye başlar. Beslenme bozulur, çok yemeler yahut hiç yememe durumları oluşur. İnsan kendine kıymet verdiğinde, öfkeyi kendi içine döndürmekten vazgeçtiğinde hem kendi vücudunu besler tıpkı vakitte ruhunu.
Suçluluk o denli kolay bir his değildir.
Suçluluk bunu daima yanında taşıyan bir insan için hayatın tamamıdır. Başka hislerden farklıdır hatalı hissetmek. Yalnızca hissedilip geçilen bir his değildir. Lütfen bir hususta anlaşalım. Herkes orta ara hatalı hisseder ancak bunun hayata yayılması, en öncelik his olması fazlaca farklı bir şey. Burada bahsedeceğimiz de tam bu hayata yayılan, her alanda hatalı hissetmek…
Suçluluk bunu daima hisseden insan için bütün hayata yayılır, tercihlere yayılır.
Suçluluğun kardeşleri vardı. En yakını yetersizliktir, dostu endişedir, yoldaşı fazla sorumluluktur, sığındığı liman hayır diyememek-sınır çizememektir.
Kendi ortamızda konuştuğumuz ben de özgüven eksikliği var, ben yapamam ki, hayır diyemiyorum, hayır dememek için her şeyi yapıyorum, benim buna hakkım yok, ben herkese kucak açıyorum, herkese verici davranırım, o üzülmesin diye her şeyi yaptım, ben diğerlerini keyifli ederek keyifli olurum, diğerlerinin yapması gereken şeyleri bile ben üzerime alıyorum ve daha kaçları… Ortada bir kabahat, bir kusur var ise o her vakit size mi ilişkin? Bu cümleler sizin için tanıdık mı?
Bir insan bu kadar yaşanması sıkıntı bir his bütünü hale nasıl geldi? Sorunun yanıtı bugünde değil, fazlaca daha eskilere uzanıyor..
Asıl değerli soru bu galiba. birlikte en temele bakalım..
Hayata gözlerini yeni açmış küçücük bir bebek var oluşunun kıymetli olduğunu hissetmeli. Yeni yeni ayaklanmış küçük bir çocuk belirli hudutlar içerisinde özgür olduğunu hissedebilmeli. Çocuk hem fizikî olarak hem ruhsal olarak kendini inançta hissetmeli. Dış omurdaki ve konut hayatındaki aksiliklerin onunla ilgili olduğunu düşünmemeli. Çocuğun hayatındaki tüm yetişkinlerin kendi sorumluluklarını üstlenmeleri gerekmektedir. Bir birey olarak çocuğun “görülmesi”, “duyulması”, “duygusal ve fizikî ihtiyacının” karşılanması gerekir.
İşte tam buralarda suçluluk oluşmaya başlıyor. Küçük bir çocuk ebeveyni tarafınca duygusal ve fizikî olarak ihmal ediliyorsa, yaşına uygun olarak uyaran verilmiyorsa, kişiselliğine hürmet duyulmuyorsa hatta birey olarak görülmüyorsa hatalı hisseder. Bir bebeğe, çocuğa “değerli” hissettirmemek onu hatalı hisseder. Pahalı hissetmemekle suçluluk epey farklı hisler üzere görünse de suçluluk dediğimiz his aslında “içe dönmüş öfke”dir. İçe dönmüş öfke kişinin her süreçte kendine öfkelenmesi, yanılgı yapma esnekliğini kendine sunmaması, pahalı hissetmemesidir. Hepsi birleşince suçluluk ortaya çıkar. Hatalı hissetmek bir konutsa bu meskenin temeli içe dönmüş öfkedir. Meskendeki eşyalarsa biraz evvel saydığım hislerdir.
Hayata yayılan suçluluk kişinin evvel kendi bedelini öldürür. Kişi kendi omurundaki en kıymetsiz şey haline gelirken, ötekiler yüceltilmeye başlar. Öfke ötekine çıkmaz, ortada sonlanacak bir şey olursa kişi kendine kızar. Suçluluk bütün hudutları ortadan kaldırır. Hayır demek, hudut çizmek zorlaşır kimi vakit imkansız hale gelir. Suçluluk vücuda de yansır. Vücut gitgide kıymetsizleşir, kişinin kendi gözünde çirkinleşmeye başlar. Beslenme bozulur, çok yemeler yahut hiç yememe durumları oluşur. İnsan kendine kıymet verdiğinde, öfkeyi kendi içine döndürmekten vazgeçtiğinde hem kendi vücudunu besler tıpkı vakitte ruhunu.
Suçluluk o denli kolay bir his değildir.