amerikali
Üye
yıllardır gerek psikoloji literatüründe gerekse klinik alanda en büyülendiğim şeylerden biri vücudun ruhumuza ne kadar hizmet ettiği. Vücudumuzun hissediş hali, kayıtları, hastalanması, verdiği reaksiyonlar, epeyce uçsuz bucaksız bir alan. Bu alan o denli değerli ki ruhsal tüm süreçlerimizin aynası ve anı defteri. Durup dururken bir anda içinize huzursuzluk geldiği, vücudunuzun anlamadığınız biçimde hastalandığı, ruhsal temelli olduğu söylendiği yahut sebebin bulunamadığı ağrılarınız oldu mu? Hiç hatırlamadığınız bir olaya gözlerinizin dolduğu, bir anda midenizin bulandığı, başınızın döndüğü, sabah uyandığınızda cildinizin döküldüğü, gözünüzde arpacıkların çıktığı durumlar yaşadınız mı? Beş dakika evvel yemek yediğiniz biçimde bir anda gözünüzün döndüğü, çabucak yemek yemek istediğiniz anlar? Alerjiler pekala? Bir anda ortaya çıkan yıllar daha sonra yok olan yahut sizinle kalan besin, toz vb. üzere alerji durumları? İdrar yollarınızda yanma, geçmeyen baş ağrısı, bacaklarınızda huzursuzluk? Dokunduğunuz her şeyden çarpılma durumu, ne kadar elektirikliyim söylemiş olduğiniz anlar?
Ve benim burada saymakla bitiremeyeceğim kadar bedensel rahatsızlanma.. Vücudumuzun durup dururken hastalanmaz, dökülmez, yeme atakları geçirmez yahut ne yenirse yensin kilo almama durumu olmaz. Bunların hiç biri rastgele değildir. Vücudunuza kulak verin. Vücut kayıtlarınızda neler var sanki? Anne rahmine düştüğünüz andan itibaren ve bu yaşınıza gelene kadar kim bilir vücudumuz nelere maruz kaldı? Nelerin kaydını tuttu?
Yaşadığımız tüm bu belirtilerin eline bir mikrofon versek bizi neler söylerdi? Geçmeyen sırt ağrılarınız ne anlatırdı sanki? Daima yemek isteyen mideniz? Baş ağrılarınız ne sıkıntısı kim bilir? Hiç duyduk mu vücudumuzun seslerini? Uğruna tabip doktor gezdiğimiz, eşe dosta bıkmadan usanmadan şikayet ettiğimiz bu belirtilerimiz için sızlanmayı bırakıp sanki ne diyor bana bu muazzam vücut diye düşündük mü hiç? Sanmam..
Vücudumuz niye hastalanıyor yahut niye yeme atakları geçiriyoruz bunların sesine kulak verelim biraz.
Anne rahmine düştüğümüz andan itibaren duyuyoruz, yaşıyoruz ve fazlaca uzun vakittir hayattayız. bir hayli soruna şahit olduk, bir fazlaca his yaşadık. Bu hisleri kimi vakit iliklerimize kadar yaşadık kimi vakit hiç yokmuş üzere halının altına süpürdük. Yaşamadığımız, anlamlandırmadığımız her his vücudun farklı bölgelerinde birikti, biz duymadığımız için de vücudumuz bu hislerin sesi oldu.
Olumsuz his olarak tanımladığımız “öfke, korku, kaygı, hüzün vb” bastırmayı ve yok saymayı istediğimiz hisler. Kültürel olarak da bunun bu biçimde olmasını arzularız. Çocuk kliniğinde çalışırken en çok duyduğum şikayet “çocukların ağlaması”. Ebeveynler çocuklarının ağlamasından son derece rahatsız olurlar. Çocuklarının gözyaşlarını dindirmek için her yolu denerler. Biz yetişkinler ağlayan birini gördüğümüzde çabucak gözyaşlarını silsin diye peçete uzatırız, “tamam ağlama, geçti, ağlayacak bir şey yok” üzere telaffuzlarda bulunuruz. Bu bize hayli masumca gelir. İşin art planı ise bu biçimde değil maalesef. Birkaç damla gözyaşına bile tahammülümüz yok, olumsuz rastgele bir şey asla yaşanmamalı. Bunu öğrendik, bunu uyguluyoruz. Boşaltamadığımız bu hisler vücudumuzu hastalandırıyor.
“SİNİRİMDEN AĞLADIM”. Bu cümleyi ömrü boyunca kurmayan biri yoktur diye iddia ediyorum. Öfkelenince niye ağlıyoruz? Bu durum biyolojimize bile karşıt. Öfke; ruhsal ya da fizikî olarak tehdit hissettiğimiz vakit bizi saran “koruyucu” bir histir. Ruhsal olarak kişiyi her şey tehdit edebilir; bir bakış, bir telaffuz yahut rastgele bir olay. Bu durumlar karşısında öfkemiz bizi tehdide karşı korumak için devreye girer. Öfkelendiğimizde dikleşir, vücudumuzun ısısı değişir, sesimiz tizleşir ve tam bir alarm halinde oluruz. Bu kadar bizi dikleştiren ve atağa karşı alarma geçiren bir duyguya eşlik eden gözyaşları tuhaf görünüyor. Hislerimizin ayrımını yapmayı, onları hissetmemeyi, söz etmeyi ve dışarı vurmayı o kadar bilmiyoruz ki “sinirlediğimde ağladım” durumunda nitekim öfkeli miyiz yoksa üzgün müyüz haberimiz yok. Bu sebeple birbirinden zıt iki his birebir bedensel durumda birleşiyor ve ortalığa tuhaf bir tablo çıkıyor. Hislerimizin ayrımına varıp, onları yaşamak için kendimize müsaade verirsek öfkelendiğimizde vücudumuzda öbür bir reaksiyon, üzüldüğümüzde apayrı bir reaksiyon durumu oluşur.
Rastgele bir durum anında “aman sorun çıkmasın, mevzuyu kapat, bunu konuşmayalım vb.” üzere reaksiyonlar epey tanıdıktır bizim için. Acı hakkında konuşmamak, öfke hakkında konuşmamak ne kadar da içimize işlemiz. “Ölenin gerisinden konuşulmaz” kelamını hepimiz duymuşuzdur. Ölen birinin akabinde hislerimizi lisana getirmek epey büyük bir toplumsal ayıptır. Ortamızdan ayrılanı daima yeterli biçimde anmak zorundayızdır. Bu gerçekçi mi? Mümkün mü? Hepimiz itiraf edelim asla değil. Kayıp sürecini bile en epeyce zorlaştıran durumlardan biridir bu vefat edene karşı “öfkenin, kızgınlığın, kırgınlığın” dışarı çıkmaması. Bastırırız bu hislerimizi zira ölenin gerisinden konuşulmaz. Ölene karşı hislerimizi tabir edemeyiz, bu yasaktır. Ama hislerimiz ölmedi, geçmedi hala bizimleyse bastırarak nereye gönderiyorum onları? Vücuduma..
Bastırdığımız her his vücudumuzu hastalandırıyor, bize kilo aldırıyor, başımızı ağrıtıyor, bacaklarımızı huzursuzlaştırıyor, alerji yapıyor.. Bastırdığımız hislerle hayatta kalabilmek için yağ, karbonhidrat ve şeker yüklü besleniyoruz. Zira bu biçim besinler yalnızca midemizi şenlendirmiyor, beynimizde salgıladıkları hormonlar aracılığıyla olumsuz hislerimize karşı toleransımızı süreksiz bir süreliğine arttırıyor. Tüm hayatımızı bir grup hisleri yaşamamak ve bastırmak için vücudumuzu hastalandırarak feda ediyoruz..
Ve benim burada saymakla bitiremeyeceğim kadar bedensel rahatsızlanma.. Vücudumuzun durup dururken hastalanmaz, dökülmez, yeme atakları geçirmez yahut ne yenirse yensin kilo almama durumu olmaz. Bunların hiç biri rastgele değildir. Vücudunuza kulak verin. Vücut kayıtlarınızda neler var sanki? Anne rahmine düştüğünüz andan itibaren ve bu yaşınıza gelene kadar kim bilir vücudumuz nelere maruz kaldı? Nelerin kaydını tuttu?
Yaşadığımız tüm bu belirtilerin eline bir mikrofon versek bizi neler söylerdi? Geçmeyen sırt ağrılarınız ne anlatırdı sanki? Daima yemek isteyen mideniz? Baş ağrılarınız ne sıkıntısı kim bilir? Hiç duyduk mu vücudumuzun seslerini? Uğruna tabip doktor gezdiğimiz, eşe dosta bıkmadan usanmadan şikayet ettiğimiz bu belirtilerimiz için sızlanmayı bırakıp sanki ne diyor bana bu muazzam vücut diye düşündük mü hiç? Sanmam..
Vücudumuz niye hastalanıyor yahut niye yeme atakları geçiriyoruz bunların sesine kulak verelim biraz.
Anne rahmine düştüğümüz andan itibaren duyuyoruz, yaşıyoruz ve fazlaca uzun vakittir hayattayız. bir hayli soruna şahit olduk, bir fazlaca his yaşadık. Bu hisleri kimi vakit iliklerimize kadar yaşadık kimi vakit hiç yokmuş üzere halının altına süpürdük. Yaşamadığımız, anlamlandırmadığımız her his vücudun farklı bölgelerinde birikti, biz duymadığımız için de vücudumuz bu hislerin sesi oldu.
Olumsuz his olarak tanımladığımız “öfke, korku, kaygı, hüzün vb” bastırmayı ve yok saymayı istediğimiz hisler. Kültürel olarak da bunun bu biçimde olmasını arzularız. Çocuk kliniğinde çalışırken en çok duyduğum şikayet “çocukların ağlaması”. Ebeveynler çocuklarının ağlamasından son derece rahatsız olurlar. Çocuklarının gözyaşlarını dindirmek için her yolu denerler. Biz yetişkinler ağlayan birini gördüğümüzde çabucak gözyaşlarını silsin diye peçete uzatırız, “tamam ağlama, geçti, ağlayacak bir şey yok” üzere telaffuzlarda bulunuruz. Bu bize hayli masumca gelir. İşin art planı ise bu biçimde değil maalesef. Birkaç damla gözyaşına bile tahammülümüz yok, olumsuz rastgele bir şey asla yaşanmamalı. Bunu öğrendik, bunu uyguluyoruz. Boşaltamadığımız bu hisler vücudumuzu hastalandırıyor.
“SİNİRİMDEN AĞLADIM”. Bu cümleyi ömrü boyunca kurmayan biri yoktur diye iddia ediyorum. Öfkelenince niye ağlıyoruz? Bu durum biyolojimize bile karşıt. Öfke; ruhsal ya da fizikî olarak tehdit hissettiğimiz vakit bizi saran “koruyucu” bir histir. Ruhsal olarak kişiyi her şey tehdit edebilir; bir bakış, bir telaffuz yahut rastgele bir olay. Bu durumlar karşısında öfkemiz bizi tehdide karşı korumak için devreye girer. Öfkelendiğimizde dikleşir, vücudumuzun ısısı değişir, sesimiz tizleşir ve tam bir alarm halinde oluruz. Bu kadar bizi dikleştiren ve atağa karşı alarma geçiren bir duyguya eşlik eden gözyaşları tuhaf görünüyor. Hislerimizin ayrımını yapmayı, onları hissetmemeyi, söz etmeyi ve dışarı vurmayı o kadar bilmiyoruz ki “sinirlediğimde ağladım” durumunda nitekim öfkeli miyiz yoksa üzgün müyüz haberimiz yok. Bu sebeple birbirinden zıt iki his birebir bedensel durumda birleşiyor ve ortalığa tuhaf bir tablo çıkıyor. Hislerimizin ayrımına varıp, onları yaşamak için kendimize müsaade verirsek öfkelendiğimizde vücudumuzda öbür bir reaksiyon, üzüldüğümüzde apayrı bir reaksiyon durumu oluşur.
Rastgele bir durum anında “aman sorun çıkmasın, mevzuyu kapat, bunu konuşmayalım vb.” üzere reaksiyonlar epey tanıdıktır bizim için. Acı hakkında konuşmamak, öfke hakkında konuşmamak ne kadar da içimize işlemiz. “Ölenin gerisinden konuşulmaz” kelamını hepimiz duymuşuzdur. Ölen birinin akabinde hislerimizi lisana getirmek epey büyük bir toplumsal ayıptır. Ortamızdan ayrılanı daima yeterli biçimde anmak zorundayızdır. Bu gerçekçi mi? Mümkün mü? Hepimiz itiraf edelim asla değil. Kayıp sürecini bile en epeyce zorlaştıran durumlardan biridir bu vefat edene karşı “öfkenin, kızgınlığın, kırgınlığın” dışarı çıkmaması. Bastırırız bu hislerimizi zira ölenin gerisinden konuşulmaz. Ölene karşı hislerimizi tabir edemeyiz, bu yasaktır. Ama hislerimiz ölmedi, geçmedi hala bizimleyse bastırarak nereye gönderiyorum onları? Vücuduma..
Bastırdığımız her his vücudumuzu hastalandırıyor, bize kilo aldırıyor, başımızı ağrıtıyor, bacaklarımızı huzursuzlaştırıyor, alerji yapıyor.. Bastırdığımız hislerle hayatta kalabilmek için yağ, karbonhidrat ve şeker yüklü besleniyoruz. Zira bu biçim besinler yalnızca midemizi şenlendirmiyor, beynimizde salgıladıkları hormonlar aracılığıyla olumsuz hislerimize karşı toleransımızı süreksiz bir süreliğine arttırıyor. Tüm hayatımızı bir grup hisleri yaşamamak ve bastırmak için vücudumuzu hastalandırarak feda ediyoruz..