amerikali
Üye
Bu hayatta gelirken nasıl bir yolumuz oldu sanki? Arzulanan bir bebek olarak mı geldik yoksa sürpriz bir bebek olarak mı? Tahminen içinizden ne kıymeti var canım diyorsunuzdur? Keşke bir kıymeti olmasaydı…
Bulunduğunuz kentten değişik bir ülkeye gideceksiniz. Lisanını bilmediğiniz, insanlarını tanımadığınız bir ülkeye. hiç bir fikriniz yok bu ülkeyle ilgili. Yalnızca bir ailenin yanında kalacağınızı biliyorsunuz hepsi bu.
Birinci seçenek şu; bu aile sizin gelmenizi dört gözle bekliyor. Sizi merak ediyor, lisanınızı konuşmak için birkaç kitap karıştırıyor, görüntülere izliyor, kurslara gidiyor. Çok heyecanlılar. Orta ara size telefon açıyorlar, lisanları döndükleri kadar sizinle konuşuyorlar. Yola çıkarken nasıl hissedersiniz? Bu ailenin yanına giderken pekala?
İkinci seçenek şu; bir ailenin yanına gideceksiniz lakin sizinle hiç bağlantı kurmadılar. Sizin onların lisanını bilmiyorsunuz, onlar da sizin. Tabi hazırlık yapıyorlar olağan olarak. Konutlarına yeni birileri gelecek sonuçta ancak bu bilgi onlar için sürpriz olmuş. sonrasındasında alışmışlar bu fikre ve sizi kabul etmişler. Bu aileye giderken nasıl hissedesiniz?
Doğum da tam bu biçimdedir işte. Bizlerde lisanını hiç bilmediğimiz bir ülkeye ve aileye geldik. Bizi ne kadar arzuladıkları, bizimle seyahat sürecinde irtibat kurup kurmadıkları, seyahatin nasıl geçtiği, bizim için uğraş gösterip-göstermedikleri o denli kıymetli ki. Değerli zira bu ülke, aile ve konut hakkındaki birinci izlenimimiz. Kendimizi inançta hissetmemizi, ortama ve aileye olan bakışımızı, psikolojimizi ve vücudumuzu derinden tesirler.
Dünya’ya gelmiş her bebeğin “güvene” gereksinimi vardır. Birinci itimat duygusu anne rahmindeyken başlar. Bebek, anne rahmindeyken dış ortamı duyar, hisseder annesi-ailesi ve konut hakkında bilgi edinir. Annesinin, başka mesken sahiplerinin onunla bağlantısı epeyce kıymetlidir, bu biçimdece bebek kendini inançta hisseder. Ebeveyni ile ilgili bağ geliştirir. Hayat ile olan bağımız anne rahmindeyken başlar. Dünya’ya gelirken yaşadığımız seyahat daha sonraki süreçleri derinden tesirler.
Her bebeğin epeyce keyifli bir seyahati olmasını dilerim…
Bulunduğunuz kentten değişik bir ülkeye gideceksiniz. Lisanını bilmediğiniz, insanlarını tanımadığınız bir ülkeye. hiç bir fikriniz yok bu ülkeyle ilgili. Yalnızca bir ailenin yanında kalacağınızı biliyorsunuz hepsi bu.
Birinci seçenek şu; bu aile sizin gelmenizi dört gözle bekliyor. Sizi merak ediyor, lisanınızı konuşmak için birkaç kitap karıştırıyor, görüntülere izliyor, kurslara gidiyor. Çok heyecanlılar. Orta ara size telefon açıyorlar, lisanları döndükleri kadar sizinle konuşuyorlar. Yola çıkarken nasıl hissedersiniz? Bu ailenin yanına giderken pekala?
İkinci seçenek şu; bir ailenin yanına gideceksiniz lakin sizinle hiç bağlantı kurmadılar. Sizin onların lisanını bilmiyorsunuz, onlar da sizin. Tabi hazırlık yapıyorlar olağan olarak. Konutlarına yeni birileri gelecek sonuçta ancak bu bilgi onlar için sürpriz olmuş. sonrasındasında alışmışlar bu fikre ve sizi kabul etmişler. Bu aileye giderken nasıl hissedesiniz?
Doğum da tam bu biçimdedir işte. Bizlerde lisanını hiç bilmediğimiz bir ülkeye ve aileye geldik. Bizi ne kadar arzuladıkları, bizimle seyahat sürecinde irtibat kurup kurmadıkları, seyahatin nasıl geçtiği, bizim için uğraş gösterip-göstermedikleri o denli kıymetli ki. Değerli zira bu ülke, aile ve konut hakkındaki birinci izlenimimiz. Kendimizi inançta hissetmemizi, ortama ve aileye olan bakışımızı, psikolojimizi ve vücudumuzu derinden tesirler.
Dünya’ya gelmiş her bebeğin “güvene” gereksinimi vardır. Birinci itimat duygusu anne rahmindeyken başlar. Bebek, anne rahmindeyken dış ortamı duyar, hisseder annesi-ailesi ve konut hakkında bilgi edinir. Annesinin, başka mesken sahiplerinin onunla bağlantısı epeyce kıymetlidir, bu biçimdece bebek kendini inançta hisseder. Ebeveyni ile ilgili bağ geliştirir. Hayat ile olan bağımız anne rahmindeyken başlar. Dünya’ya gelirken yaşadığımız seyahat daha sonraki süreçleri derinden tesirler.
Her bebeğin epeyce keyifli bir seyahati olmasını dilerim…