amerikali
Üye
Bu yazıda sizlere büsbütün özgün olan bir analizimden bahsedeceğim.
Duygusal zekası yüksek iki tipleme var. Ben bunlara uygulayıcılar ve gözlemleyiciler isimlerini verdim. Bu yazıyı okuyanlar içinde hayli fazla gözlemleyici olduğunu kestirim ediyorum. Gözlemleyiciler ekseriyetle içedönük kişilik yapısındalar ve toplumsal ortamlarda kendilerini söz etmemeyi yeğleyen bireyler oluyor genelde.
Gözlemleyiciler toplumsal ortamlarda başkan olma, dikkat çekme, ön plana gelme hususlarında dışarıdan bakıldığında isteksiz görünüyorlar. Ancak başarılı uygulayıcıları fazlaca fazla gözlemliyor. Neyin niye olduğunu anlamaya çalışıyorlar. Toplumsal ortamlardaki değişkenler, işe fayda stratejiler ve manipülasyon konusunda hayli fazla bilgililer. Lakin bunları uygulamaya koymayı tercih etmiyorlar. her insanın vardır etrafında bu biçimde birileri. Ondan akıl almak istersiniz, onun dediklerini uyguladığınızda hayatınız daha düzgün bir hale gelir. Ancak o kişinin hayatına baktığınızda olması gereken yerde genel değildir. hiç düşündünüz mü bu şahıslar duygusal zeka açısından bu kadar yetenekli oldukları biçimde neden ayrıntılarını hayatına akıtmazlar? Zira onlar uygulayıcı değildirler, onlar gözlemleyicidirler.
Gözlemleyiciler benim tahminimce fıtrat olarak dışadönük olup, birinci 5 yılda yaşadığı travmalara bağlı kendi iç dünyasına çekilen ve hayatın içedönükleştirdiği bireylerden çıkıyor. Yani kişi gerçekte içedönük değil, toplumsal ortamlar ve liderlik davranışları zihinsel olarak dikkatlerini çekiyor lakin uygulamaya geçmek istemiyorlar.
Gözlemleyicilerin çoklukla içedönük kişiliklerden çıktıklarını söylemiştik. Bu bireyler daha epey müelliflik, ressamlık, şairlik, müzisyenlik üzere edebiyat ve sanat alanlarında ya da bilim insanı olarak akademik alanda kendilerini ortaya koymayı tercih ederler. Şayet nitekim yeterli bir gözlemleyiciyse hayatta hayli âlâ noktalara gelebilirler ancak kıymetli bir handikapları vardır:
MÜKEMMELLİYETÇİLİK!
Evet gözlemleyicilerin ekseriyetle olaylar kendi başının ortasında gerçekleşir ve daima zihninde olayları törpüler dururlar, yani kusursuzlaştırmaya çalışırlar. Uygulayıcılar ise bu biçimde değildirler. Birden fazla toplumsal muvaffakiyetlerinin kaynağı üzerine bile düşünmezler. Yalnızca yaparlar. Just do it! tam olarak uygulayıcılar için söylenmiştir. Uygulayıcılar denemekten de başarısız olmaktan da korkmazlar. tekrar yine denerler. aslına bakarsanız muvaffakiyetin sırrı büyük oranda başarısızlığa tahammül edebilmekten geçer. Gözlemleyici ise ortamı gözlemliyor ya uygulayıcının rezil olduğu, birilerinin ona güldüğü olayları vs hafızasına kaydeder. Gözlemleyici toplumsal açıdan aşağılanmaktan o kadar korkuyor ki en âlâ bildiği irtibat stratejilerini bile denemeyi tercih etmiyor.
E tabi gözlemleyicilerin davranış pratikleri de az olduğundan birinci denemelerinde kimi başarısızlıklar da olacaktır. Bu yüzden kırk yılda bir yapılan denemelerde de büyük muvaffakiyetler beklememek lazım.
Dışadönüklere dikkat edin. Hakikaten kendinden eminlerdir ve özgüvenleri yüksektir. Etrafınızda sizden daha az varlıklı, daha az güzel, daha az zeki olduğu biçimde sizden daha yeterli noktalarda olup, daha fazla toplumsal onay alan kimse yok mu? Şayet uygulayıcıysanız katiyen bu biçimde biri vardır. Uygulayıcı bir biçimde kalabalığı eline almaktan hoşlanır ve yarı otomatik biçimde davranır. Yani sonuca odaklanırlar, niçine ya da nasıla değil.
Artık duygusal zekası yüksek içedönüklere yani gözlemleyicilere yeniden bakalım. Haddim mi değil mi diye düşünmekten mütevazilik zehirlenmesi yaşıyorlar. Başarısızlık korkusu, mükemmeliyetçilik ve gerçekte saklı kibirleri yüzünden sahnenin gerisinde kalmayı ve uygulayıcılara kıskançlık ve aşağılamayla bakmayı seçiyorlar.
Yani ben diyorum ki, şayet sen de bir gözlemleyiciysen, madem bu kadar âlâ biliyorsun, çık artık sahneye. Zira şayet bir gözlemleyici uygulamaya geçerse onu hiç kimse tutamaz.
Duygusal zekası yüksek iki tipleme var. Ben bunlara uygulayıcılar ve gözlemleyiciler isimlerini verdim. Bu yazıyı okuyanlar içinde hayli fazla gözlemleyici olduğunu kestirim ediyorum. Gözlemleyiciler ekseriyetle içedönük kişilik yapısındalar ve toplumsal ortamlarda kendilerini söz etmemeyi yeğleyen bireyler oluyor genelde.
Gözlemleyiciler toplumsal ortamlarda başkan olma, dikkat çekme, ön plana gelme hususlarında dışarıdan bakıldığında isteksiz görünüyorlar. Ancak başarılı uygulayıcıları fazlaca fazla gözlemliyor. Neyin niye olduğunu anlamaya çalışıyorlar. Toplumsal ortamlardaki değişkenler, işe fayda stratejiler ve manipülasyon konusunda hayli fazla bilgililer. Lakin bunları uygulamaya koymayı tercih etmiyorlar. her insanın vardır etrafında bu biçimde birileri. Ondan akıl almak istersiniz, onun dediklerini uyguladığınızda hayatınız daha düzgün bir hale gelir. Ancak o kişinin hayatına baktığınızda olması gereken yerde genel değildir. hiç düşündünüz mü bu şahıslar duygusal zeka açısından bu kadar yetenekli oldukları biçimde neden ayrıntılarını hayatına akıtmazlar? Zira onlar uygulayıcı değildirler, onlar gözlemleyicidirler.
Gözlemleyiciler benim tahminimce fıtrat olarak dışadönük olup, birinci 5 yılda yaşadığı travmalara bağlı kendi iç dünyasına çekilen ve hayatın içedönükleştirdiği bireylerden çıkıyor. Yani kişi gerçekte içedönük değil, toplumsal ortamlar ve liderlik davranışları zihinsel olarak dikkatlerini çekiyor lakin uygulamaya geçmek istemiyorlar.
Gözlemleyicilerin çoklukla içedönük kişiliklerden çıktıklarını söylemiştik. Bu bireyler daha epey müelliflik, ressamlık, şairlik, müzisyenlik üzere edebiyat ve sanat alanlarında ya da bilim insanı olarak akademik alanda kendilerini ortaya koymayı tercih ederler. Şayet nitekim yeterli bir gözlemleyiciyse hayatta hayli âlâ noktalara gelebilirler ancak kıymetli bir handikapları vardır:
MÜKEMMELLİYETÇİLİK!
Evet gözlemleyicilerin ekseriyetle olaylar kendi başının ortasında gerçekleşir ve daima zihninde olayları törpüler dururlar, yani kusursuzlaştırmaya çalışırlar. Uygulayıcılar ise bu biçimde değildirler. Birden fazla toplumsal muvaffakiyetlerinin kaynağı üzerine bile düşünmezler. Yalnızca yaparlar. Just do it! tam olarak uygulayıcılar için söylenmiştir. Uygulayıcılar denemekten de başarısız olmaktan da korkmazlar. tekrar yine denerler. aslına bakarsanız muvaffakiyetin sırrı büyük oranda başarısızlığa tahammül edebilmekten geçer. Gözlemleyici ise ortamı gözlemliyor ya uygulayıcının rezil olduğu, birilerinin ona güldüğü olayları vs hafızasına kaydeder. Gözlemleyici toplumsal açıdan aşağılanmaktan o kadar korkuyor ki en âlâ bildiği irtibat stratejilerini bile denemeyi tercih etmiyor.
E tabi gözlemleyicilerin davranış pratikleri de az olduğundan birinci denemelerinde kimi başarısızlıklar da olacaktır. Bu yüzden kırk yılda bir yapılan denemelerde de büyük muvaffakiyetler beklememek lazım.
Dışadönüklere dikkat edin. Hakikaten kendinden eminlerdir ve özgüvenleri yüksektir. Etrafınızda sizden daha az varlıklı, daha az güzel, daha az zeki olduğu biçimde sizden daha yeterli noktalarda olup, daha fazla toplumsal onay alan kimse yok mu? Şayet uygulayıcıysanız katiyen bu biçimde biri vardır. Uygulayıcı bir biçimde kalabalığı eline almaktan hoşlanır ve yarı otomatik biçimde davranır. Yani sonuca odaklanırlar, niçine ya da nasıla değil.
Artık duygusal zekası yüksek içedönüklere yani gözlemleyicilere yeniden bakalım. Haddim mi değil mi diye düşünmekten mütevazilik zehirlenmesi yaşıyorlar. Başarısızlık korkusu, mükemmeliyetçilik ve gerçekte saklı kibirleri yüzünden sahnenin gerisinde kalmayı ve uygulayıcılara kıskançlık ve aşağılamayla bakmayı seçiyorlar.
Yani ben diyorum ki, şayet sen de bir gözlemleyiciysen, madem bu kadar âlâ biliyorsun, çık artık sahneye. Zira şayet bir gözlemleyici uygulamaya geçerse onu hiç kimse tutamaz.