amerikali
Üye
“Ben okulda daha düzgün çalışman, meskende uslu olman ya da seni bir hastalıktan kurtarmak için çalışmıyorum. Ben ‘her neysen o’ olman için buradayım.”
Françoise Dolto’nun kendisine terapi almaya gelen yahut getirilen çocuklara ettiği süper kelamlar…
‘her neyse o’ olmayı öğrendiği vakit insan özgürlüğünü seçmiş ve kişiselleşmiş olur. Oburlarının muhtaçlıkları yahut beklentileri için bir şeyler olmaya çalışmak, bir şeyler yapıp etmek yerine kendi gereksinimlerini gözeterek kararlar alabilir kendi ömrüne dair. ‘Kendi muhtaçlıklarını gözetmek’ demek, buradaki manasıyla, olağan olarak ki kendi gereksinimleri uğruna insanların hudutlarını ihlal etmek yahut bencillik demek değildir. Kendi gereksinimini gözetmek, “ben bunu yapmayı sahiden istiyor muyum?”, “burada kendimi yeterli hissediyor muyum?”, “bu hakikaten de içimden gelerek yaptığım bir seçim mi?”, “bana ne yeterli gelir?” Üzere soruları sorabilmektir. Hem kendi hudutlarını koruyabilmek birebir vakitte diğerlerinin hudutlarına hürmet duyabilmektir. ‘her neyse o’ olabilen biri ne istediğini ve istemediğini bilerek seçimlerini yapabilir ve seçimlerine sahip çıkabilir. En kıymetlisi, gerektiğinde ‘HAYIR’ demeyi bilir.
Çocuklarımızı kendi isteklerimize nazaran ve tahminen vaktinde kendimiz için gerçekleştiremediğimiz beklentilere nazaran bir şeyler yapmaya çalışmak, uzun vadede çocuğumuzun kendi hayatının sorumluluğunu alabilen bir birey olabilmesini pürüzler. Çocuğumuz kendi gereksinimlerine yabancı, diğerlerini şad ederek varolabilen birisi haline gelebilir. Tahminen sizin istediğiniz üzere olur, fazlaca da başarılı olur, lakin olmak istediği yer orası değilse ruhsal sorunlarla müsabakası kaçınılmazdır. Keyifli olamaz, keşkelerle dolar geçmişi ve geleceği… En nihayetinde olmasını istediğiniz yerdedir ve sizin gereksinimleriniz karşılanır lakin onun muhtaçlıkları nedir, hiç sordunuz mu? Hiç ‘hayır, ben bunu istemiyorum.’ dediğinde ‘hayır’ını kabul edebildiniz mi? kimi vakit küçümseseniz yahut ‘saçma’ bulsanız bile ilgi duyduğu bir şeyi yapması konusunda onu desteklediniz mi?
Çocuğumuza şu yahut bu olmayı öğretmek yerine “her neyse o” olmayı öğrettiğimizde benlik hürmeti gelişmiş ve kendi kararlarını alabilen bir çocuk yetiştiririz. bu biçimde yetişen bir çocuk ise kendi potansiyellerini gerçekleştirmek için yanlışsız adımları atabilecek sorumluluğa sahip olabilir. Ötekilerden gelebilecek istismarlara ve manipülasyonlara karşı kendini koruyabilecek sağlam bir duruş kazanabilir. Bırakalım çocuklarımız ‘her neyse o’ olsun.
Françoise Dolto’nun kendisine terapi almaya gelen yahut getirilen çocuklara ettiği süper kelamlar…
‘her neyse o’ olmayı öğrendiği vakit insan özgürlüğünü seçmiş ve kişiselleşmiş olur. Oburlarının muhtaçlıkları yahut beklentileri için bir şeyler olmaya çalışmak, bir şeyler yapıp etmek yerine kendi gereksinimlerini gözeterek kararlar alabilir kendi ömrüne dair. ‘Kendi muhtaçlıklarını gözetmek’ demek, buradaki manasıyla, olağan olarak ki kendi gereksinimleri uğruna insanların hudutlarını ihlal etmek yahut bencillik demek değildir. Kendi gereksinimini gözetmek, “ben bunu yapmayı sahiden istiyor muyum?”, “burada kendimi yeterli hissediyor muyum?”, “bu hakikaten de içimden gelerek yaptığım bir seçim mi?”, “bana ne yeterli gelir?” Üzere soruları sorabilmektir. Hem kendi hudutlarını koruyabilmek birebir vakitte diğerlerinin hudutlarına hürmet duyabilmektir. ‘her neyse o’ olabilen biri ne istediğini ve istemediğini bilerek seçimlerini yapabilir ve seçimlerine sahip çıkabilir. En kıymetlisi, gerektiğinde ‘HAYIR’ demeyi bilir.
Çocuklarımızı kendi isteklerimize nazaran ve tahminen vaktinde kendimiz için gerçekleştiremediğimiz beklentilere nazaran bir şeyler yapmaya çalışmak, uzun vadede çocuğumuzun kendi hayatının sorumluluğunu alabilen bir birey olabilmesini pürüzler. Çocuğumuz kendi gereksinimlerine yabancı, diğerlerini şad ederek varolabilen birisi haline gelebilir. Tahminen sizin istediğiniz üzere olur, fazlaca da başarılı olur, lakin olmak istediği yer orası değilse ruhsal sorunlarla müsabakası kaçınılmazdır. Keyifli olamaz, keşkelerle dolar geçmişi ve geleceği… En nihayetinde olmasını istediğiniz yerdedir ve sizin gereksinimleriniz karşılanır lakin onun muhtaçlıkları nedir, hiç sordunuz mu? Hiç ‘hayır, ben bunu istemiyorum.’ dediğinde ‘hayır’ını kabul edebildiniz mi? kimi vakit küçümseseniz yahut ‘saçma’ bulsanız bile ilgi duyduğu bir şeyi yapması konusunda onu desteklediniz mi?
Çocuğumuza şu yahut bu olmayı öğretmek yerine “her neyse o” olmayı öğrettiğimizde benlik hürmeti gelişmiş ve kendi kararlarını alabilen bir çocuk yetiştiririz. bu biçimde yetişen bir çocuk ise kendi potansiyellerini gerçekleştirmek için yanlışsız adımları atabilecek sorumluluğa sahip olabilir. Ötekilerden gelebilecek istismarlara ve manipülasyonlara karşı kendini koruyabilecek sağlam bir duruş kazanabilir. Bırakalım çocuklarımız ‘her neyse o’ olsun.