amerikali
Üye
Tam olarak inançta hissedebilir miyiz? İçinde bulunduğumuz dünyada, ortasında bulunduğumuz vücutta? Cihanda küçücük bir detayken, hayatta birden fazla şey üzerinde denetimimiz yokken, hislerimize epeyce uzakken ortasında bulunduğumuz vücutta ve dış dünyada inançta hissetmek epeyce sıkıntı.
Hayatlarımızı belirsizliğe bırakarak yaşamak zorundayız. Beş dakika daha sonra ne olacağını bilmiyoruz, ortasında bulunduğumuz fiziki şartlar gitgide zorlaşıyor. Tutunabileceğimiz tek şey “an”. Yalnızca şu anda varız, yalnızca şu anda yaşıyoruz ve tam olarak an’ı biliyoruz. Vücudumuzun de tam şu an’da olması fizikî sıhhatimiz için fazlaca değerli.
Bedenin bir hafızası olduğunu artık biliyoruz. Vücut hafızasında bir vakit kavramı yok. Vücudumuz tüm zamansızlık ortasında biriktirdikleri ile şu an’da yaşıyor. Tüm sistemimiz buna nazaran çalışıyor, sıhhatimiz bu doğrultuda şekilleniyor. Vücut hisleri hapsediyor, hisler vücutta var oluyor. Hislerimiz vücudumuz oluyor. Bağırsaklarımızın çalışma ritmi de tam olarak buralarda sağlıklı çalışmaya yahut bozulmaya başlıyor. Bilhassa bağırsak sıhhati için vücudumuz, duygusal dünyamızda “güvende hissetmemiz” fazlaca değerli. Lütfen inançta hissetmeyi yalnızca fizikî tehdit olarak düşünmeyin. Tüm fizikî şartlar sağlandığında bile insan kendini inançta hissetmeyebiliyor. Son derece güvenlikli konutlarda, muhafazalı sitelerde bile beşerler kaygı yaşıyorlar. Pekala bunun niçini sahiden fizikî bir endişe mu? Hayır.
Bastırdığımız hisler, üzerini kapattığımız problemler “korku” olarak art planda vücudumuzu sarmaya başlıyor. Dehşet, epey hareketli bir histir. kimi vakit hiç korktuğumuzun farkında bile olmuyoruz zira kaygı farklı hislerin ardına saklanabiliyor. “Korku” bağırsak sıhhatini şahsen etkileyen hislerden.
Bağırsaklarımızın en temel fonksiyonu olan “bırakma” aksiyonu için vücudun inançta olması gerekir. Şöyle düşünelim bir ceylan olsun. Kendi doğal hayat alanındayken bir anda aslan tehlikesi hissetsin. Bütün vücudu kaçması için hazırlık yapacaktır ve bu hazırlık ortasında bırakma-dışkılama yoktur. Tehlike ne vakit geçerse, vücut ne vakit sakinleşir ve kendini inançta hissederse bu biçimde bırakma-dışkılama aksiyonu gerçekleşecektir. Dışkılama vücudumuz için rahatlama-bırakma hareketidir bu sebeple inançta hissetmek epey kıymetlidir. Ya da kendi günlük hayatlarımıza bakalım. Kimi beşerler farklı meskenlerde yahut yerlerde dışkılama yapamazlar. Bu ister uzun bir tatil isterse kısa bir misafirlik görüşmesi olsun. Bu görüşmelerde inançta değiller mi? Sorarsak elbette inançtayız, her şey yolunda diyeceklerdir ancak biraz evvel vücudun vakit ve yerden bağımsız bir sistemi olduğunu konuştuk. Bu sebeple dışkılayamama aksiyonu tam şu andaki tatille ilgi değil, kişinin kendi duygusal sistemiyle alakalıdır. Vücudumuz bizim tatilde olduğumuzu bilmez, bunu farklı bir habitat var ve bir tehlike olarak algılar. Bu sebeple hislerimiz ne kadar dengedeyse, kendi duygusal dünyamızda art plandaki hislerimizle ne kadar iş birliği arasındaysek, ne kadar farkındalıkla yaşıyorsak o kadar inançtayız. Bağırsaklarımız da o kadar “bırakabilir”…
“Korkudan altına yapmak” durumunu duymuşsunuzdur. Bunu en epeyce çocuklarda görürüz. Denetim edilemeyen, gerilim eşiğini aşan “korku” anında vücut üstündeki denetimimizi kaybederiz, kaslar kendilerini bırakır. Burada artık vücudun kendini muhafaza iç güdüsü yok olur. Tam bir “donma” hali gerçekleşir ve bir anda boşalmalar başlar. Bu sebeple kaygıdan altına yapma durumu en çok çocuklarda görülür. Zira bu küçük bireyler esasen kas denetimini tam yapmazlar ve kendilerini iç güdüsel olarak muhafazayı tam olarak bilmezler. Yetişkinler içinse önemli fizikî ve duygusal dehşet anında bütün kas denetimi kaybolur…
Bağırsaklarımız öngörülemeyen ve kronik dehşet hissinden hoşlanmaz.
Hayatlarımızı belirsizliğe bırakarak yaşamak zorundayız. Beş dakika daha sonra ne olacağını bilmiyoruz, ortasında bulunduğumuz fiziki şartlar gitgide zorlaşıyor. Tutunabileceğimiz tek şey “an”. Yalnızca şu anda varız, yalnızca şu anda yaşıyoruz ve tam olarak an’ı biliyoruz. Vücudumuzun de tam şu an’da olması fizikî sıhhatimiz için fazlaca değerli.
Bedenin bir hafızası olduğunu artık biliyoruz. Vücut hafızasında bir vakit kavramı yok. Vücudumuz tüm zamansızlık ortasında biriktirdikleri ile şu an’da yaşıyor. Tüm sistemimiz buna nazaran çalışıyor, sıhhatimiz bu doğrultuda şekilleniyor. Vücut hisleri hapsediyor, hisler vücutta var oluyor. Hislerimiz vücudumuz oluyor. Bağırsaklarımızın çalışma ritmi de tam olarak buralarda sağlıklı çalışmaya yahut bozulmaya başlıyor. Bilhassa bağırsak sıhhati için vücudumuz, duygusal dünyamızda “güvende hissetmemiz” fazlaca değerli. Lütfen inançta hissetmeyi yalnızca fizikî tehdit olarak düşünmeyin. Tüm fizikî şartlar sağlandığında bile insan kendini inançta hissetmeyebiliyor. Son derece güvenlikli konutlarda, muhafazalı sitelerde bile beşerler kaygı yaşıyorlar. Pekala bunun niçini sahiden fizikî bir endişe mu? Hayır.
Bastırdığımız hisler, üzerini kapattığımız problemler “korku” olarak art planda vücudumuzu sarmaya başlıyor. Dehşet, epey hareketli bir histir. kimi vakit hiç korktuğumuzun farkında bile olmuyoruz zira kaygı farklı hislerin ardına saklanabiliyor. “Korku” bağırsak sıhhatini şahsen etkileyen hislerden.
Bağırsaklarımızın en temel fonksiyonu olan “bırakma” aksiyonu için vücudun inançta olması gerekir. Şöyle düşünelim bir ceylan olsun. Kendi doğal hayat alanındayken bir anda aslan tehlikesi hissetsin. Bütün vücudu kaçması için hazırlık yapacaktır ve bu hazırlık ortasında bırakma-dışkılama yoktur. Tehlike ne vakit geçerse, vücut ne vakit sakinleşir ve kendini inançta hissederse bu biçimde bırakma-dışkılama aksiyonu gerçekleşecektir. Dışkılama vücudumuz için rahatlama-bırakma hareketidir bu sebeple inançta hissetmek epey kıymetlidir. Ya da kendi günlük hayatlarımıza bakalım. Kimi beşerler farklı meskenlerde yahut yerlerde dışkılama yapamazlar. Bu ister uzun bir tatil isterse kısa bir misafirlik görüşmesi olsun. Bu görüşmelerde inançta değiller mi? Sorarsak elbette inançtayız, her şey yolunda diyeceklerdir ancak biraz evvel vücudun vakit ve yerden bağımsız bir sistemi olduğunu konuştuk. Bu sebeple dışkılayamama aksiyonu tam şu andaki tatille ilgi değil, kişinin kendi duygusal sistemiyle alakalıdır. Vücudumuz bizim tatilde olduğumuzu bilmez, bunu farklı bir habitat var ve bir tehlike olarak algılar. Bu sebeple hislerimiz ne kadar dengedeyse, kendi duygusal dünyamızda art plandaki hislerimizle ne kadar iş birliği arasındaysek, ne kadar farkındalıkla yaşıyorsak o kadar inançtayız. Bağırsaklarımız da o kadar “bırakabilir”…
“Korkudan altına yapmak” durumunu duymuşsunuzdur. Bunu en epeyce çocuklarda görürüz. Denetim edilemeyen, gerilim eşiğini aşan “korku” anında vücut üstündeki denetimimizi kaybederiz, kaslar kendilerini bırakır. Burada artık vücudun kendini muhafaza iç güdüsü yok olur. Tam bir “donma” hali gerçekleşir ve bir anda boşalmalar başlar. Bu sebeple kaygıdan altına yapma durumu en çok çocuklarda görülür. Zira bu küçük bireyler esasen kas denetimini tam yapmazlar ve kendilerini iç güdüsel olarak muhafazayı tam olarak bilmezler. Yetişkinler içinse önemli fizikî ve duygusal dehşet anında bütün kas denetimi kaybolur…
Bağırsaklarımız öngörülemeyen ve kronik dehşet hissinden hoşlanmaz.