Abide
Üye
Bir şey, Ontario’nun Algonquin Eyalet Parkı’ndan geçen ana yolun hemen dışındaki karlı bir noktaya toplanmış izleyicilerden oluşan bir kalabalığı çekmişti.
Kayak şapkaları, yün atkılar ve eldivenler – ve ağır telefoto lensli kameraların iri kolyeleri – giymiş yaklaşık bir düzine insan bekliyor gibiydi. Onlara katılmak için ailemizin minibüsünü son açık park yerine sıkıştırdım. Punxsutawney Phil’in endişeli izleyicileri olabilirdik, nefeslerini tutarak ünlü Pennsylvania dağ sıçanının gölgesini görüp göremeyeceğini bekliyorduk. ABD sınırının 200 mil kuzeyinde, Ontario’nun boreal ormanında olmamız dışında. Ve kalabalık, park yerinin kenarındaki balsam köknarlarının dallarına dikkatle bakıyordu.
O ağaçların arkasından birkaç yumuşak ıslık yükseldi, kalabalığın arasında birkaç gülümseme dalgalandı ve sonra bir çift Kanada alakargası – kendileri de kömür grisi ceketler içinde toplanmış gibi görünen kabarık orta boy kuşlar – sadece birkaç metre ötedeki bir kar yığınına doğru süzüldüler. uzak. Seyirciler sevinçten havalara uçtu. Alakargalar, sanki tanrılarmış gibi kuş tohumu ve ekmek yağmuruna tutuldu.
Dört kişilik ailem hemen harekete geçti. Minibüsün arkasını dolaştıktan sonra, iki gencim kısa süre sonra ziyafete katılan siyah şapkalı bülbüllere ekmek ve iz karışımı parçaları atıyorlardı – ve oğullarım üzerindeki değişime hayret ettim. Sadece birkaç saat önce, New York’tan Kanada’ya sınırı geçtikten ve kuzey ormanlarında cep telefonu hizmetini kaybettikten sonra, bir minibüs arka koltuk savaşında kimin bacağının kimin topraklarına girdiği konusunda kavga eden huysuz gençlerdi.
Mavi alakarga Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Akşam grosbeak Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Şimdi, sihirli bir şekilde, yine kıkırdayan çocuklardı.
“Bu çok havalı. Bu kuş aslında beni görmeye geliyor,” dedi 13 yaşındaki Henrik alakargalar için ekmek yırtarken.
Daha yaşlı, daha alaycı genç Anders bile dönüştürüldü: “Daha fazla iz karışımı alabilir miyim? Bu bülbülü henüz almadı.”
Kışın Algonquin, bu tür dönüşümlerin gerçekleştiği bir yerdir: Burada kuşlar, vahşi doğa ile aramızdaki dördüncü duvarı kırar. Ve tıpkı karım ve benim umduğumuz gibi, kuşlarla geçen bir hafta sonu, okul hayatından sertleşen ergenlerin asık suratlı dış görünüşlerini delebilir.
Yolculuğu, pandemi Kuzey Amerika’yı kapatmadan hemen önce Ocak 2020’de yaptık. Ama şimdi ABD-Kanada sınırı yeniden açıldı ve Algonquin Eyalet Parkı yine karlı bir kış harikalar diyarı sunuyor ama aslında çok erişilebilir, parkın doğu kapısından batı kapısına uzanan bakımlı bir cadde (Ontario Highway 60) ile . Algonquin’e, otoyollardan ve iki şeritli yollardan, sınırdan üç saatten biraz fazla bir süre sonra, New York’taki Fort Drum’un kuzeyini geçerek ulaştık. Toronto’dan doğuya, iyi yollardan yaklaşık üç saatlik bir yolculuk.
Ve bir gençte merakın yeniden alevlendiğini görmek için sürüş buna değdi.
Kanadalı bir alakarga avucundan ekmek kırıntıları alırken Henrik, “Eline düştüğünü hissetmek çok güzel,” dedi. Oğullarımdan birinin bir kuşun havalı olduğunu düşünmesinin üzerinden yıllar geçmişti. İlkokuldan sonra bir yerlerde, babamın kuş gözlemciliği alışkanlığı kesinlikle inek oldu. Ama şimdi o masum gülümseme geri gelmişti.
“Ah, lütfen yapma onlara beyaz ekmek yedir,” dedi arkamızdan bir ses. Döndüğümde, kayak şapkasında Algonquin Eyalet Parkı yamasıyla bize doğru yürüyen, kabuğunda avuç dolusu fıstık, ayçiçeği çekirdeği ve kuru meyve sunan bir kadın gördüm.
Instagram’da fotoğraf paylaşan, Toronto’dan kuş fotoğrafçılarının günübirlik bir gezinin organizatörü Emily Fikkert’ti. Algonquin’e birkaç yıl önce gelmeye başladı, başlangıçta geyik fotoğrafları çekmeye başladı. Ardından, Kanada alakargalarını “bir avuç kızılcık, ekmek ve peynir” ile besleyen bir adamla tanıştığını ve yeni bir vahşi yaşam takıntısının doğduğunu söyledi.
Fikkert Hanım bana daha sonrası için fazladan avuç dolusu tohum ve kuruyemiş verdi. Parkta tanıştığı insanlara sık sık kuş yemi için ücretsiz bir yükseltme sunduğunu söyledi. “Birçok kişi kuşları besleyecekse, bunun kuşlar için besin değeri olması gerektiğini düşünüyorum.”
Fikkert, başka bir vahşi yaşamı asla beslemeyeceğini söylüyor, ancak Algonquin’deki zaten “sosyalleşmiş” kuşlar için bir istisna yapıyor.
“Güven gösteren küçücük bir yaratık,” dedi. “Bunu seviyorum çünkü bir kuş gözlemcisi olarak ağırlığı hissetmeme, minik ayaklarını hissetmeme ve inanılmaz güzel detayları yakından görmeme izin veriyor.”
Kızıl göğüslü sıvacı kuşları parkın kış sakinleri arasında. Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Kısa süre sonra daha fazla araba yüklendi ve yolun kenarına park etti. Fikkert Hanım, ayçiçeği tohumları serpilmiş huş kütüğünü herkesin görebileceği güneşli bir yere yerleştirdi. Kargalar, piliçler ve kızıl göğüslü sıvacı kuşlarından oluşan bir çılgınlık peş peşe geldi ve yeni gelen izleyiciler omuzlarına asılmış kol uzunluğundaki kamera lensleriyle koşturdu.
Otoparktan uzakta karlı bir patikadan yürüyerek kalabalığı dağıtmaya karar verdik. Birkaç yüz metre içinde, iki meraklı Kanada kargası bize yaklaştı – patikanın üzerindeki ağaç dallarına tünedi ve meraklı bir şekilde başlarını kaldırdı. Karım Amy, Bayan Fikkert’in bize verdiği avuç dolusu tohum için ceketinin ceplerini kazdı ve sonra iki kolunu uzattı – alakargalar her iki ele birer iniş yaptı.
“Tamam, şimdi kuş fısıldayan gibi hissediyorum,” diye güldü Amy.
İki alakarga üçe, sonra beşe dönüştü.
“Harika çünkü kuşların kişilikleri olduğunu öğreniyorsun,” dedi Henrik, bileğinde oyalanan başka bir alakarga avucundaki iz karışımını ayıklarken. “Biri gelip bir süre elinizde üşüyecek. Bazıları gerçekten seçicidir ve istediklerini elde etmek için elinizdeki farklı yiyecek parçalarını seçerler.”
Parkın ziyaretçi merkezinde çam grosgagalarının ortaya çıktığı biliniyor. Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Kanada alakargaları nasıl bu kadar arkadaş canlısı oldu?
Bilim adamları, Algonquin Eyalet Parkı’ndaki alakarga popülasyonu üzerine on yıllardır süren bir çalışmanın parçası olarak, yiyecek için insanlara yaklaşmaya cesaret eden Kanada alakargalarına ne olduğunu araştırıyorlar. Guelph Üniversitesi’ndeki bilim adamları tarafından yapılan araştırmalar, parkta yiyecek dağıtmak için park turistlerini düzenli olarak ziyaret eden Kanadalı alakarga çiftlerinin üremede daha başarılı olduklarını ve insanlardan kaçınan kuşlardan daha büyük, daha sağlıklı yavrulara sahip olma eğiliminde olduklarını gösterdi.
Ancak şu anda alakarga popülasyon çalışmasına liderlik eden Guelph Üniversitesi profesörü Ryan Norris, gıda takviyesinin herhangi bir faydasının, Kanada alakargalarının park boyunca uzun vadeli düşüş eğilimine karşı koymak için yeterli olmadığını söyledi. 1977’den bu yana, Algonquin’de anket yapılan Kanada alakargalarının sayısı yüzde 70’ten fazla azaldı. İklim değişikliğinin, kuşların besin kaynaklarını bozan mevsimsel olmayan sıcaklıkların bir nedeni olduğu düşünülmektedir. (Ellerimizden tohum ve ekmek aldıktan sonra, alakargalar genellikle daha sonra tüketmek üzere yiyecekleri sakladıkları ormana geri çekilirdi.)
Toronto Instagram grubu bize ve kuşlarımıza katılmak için patikadan yukarı çıkarken, bir ara verip ziyaretçi merkezine gitmeye karar verdik. Ana lobide, elinde bir Kanada alakargası tutan gülümseyen genç bir kadının duvarında bir fotoğrafın yer aldığı yorumlayıcı bir sergi vardı. Kafeteryada sıcak çikolata ve kahve, tavuk çorbası ve çürük çizburger ile ısındık – soğukta saatler geçirdikten sonra tadı güzel olan yiyecekler. Amy ve ben kuş yemliklerine bakmak için pencereye doğru yürüdük ve çarpıcı bir siyah-sarı akşam grosbeaks (büyük boy saka ispinozları gibi) sürüsü gördük. Çocuklar WiFi erişimini buldular ve eve döndüklerinde arkadaşlarıyla mesajlaşmaya devam ettiler.
Öğle yemeğinden sonra, parkın danışma masasındaki tercümanla sohbet etmek için dolaştım. Algonquin’de yol boyunca uzanan kuşlar, onları besleyen insanlara “alışkandır” dedi. Başka bir çift konuşmamıza kulak misafiri oldu ve tercümana, Kanada alakargalarının Spruce Bog Boardwalk otoparkında ellerinden yemek yediğini anlatmaya başladı.
Artık havalı değil
Kısa süre sonra kuş diyarına geri döndük. Siyah ladin ağaçlarının olduğu bir yerde, papazlar tarafından kuşatıldık; kanat çırpışları kafamın yanında vızıldarken kulaklarımı gıdıkladı. Ayçiçeği tohumlarıyla uzanmış bir el, bir seferde beş veya altı bülbül çizdi.
Yoldan biraz uzakta, kuşlar utangaçtı. Birkaçı, lokmaları ayaklarımıza yaklaştırmak için yerde zıpladı. Bir Kanada alakargası bir fıstık aldı ve birkaç kanat vuruşuyla kısa süre sonra kafamdan sadece birkaç santim ötedeki bir daldaydı; Kuşun siyah mermer gözlerinde kendi yansımamı görebiliyordum.
Bir süreliğine, güneye New York’a dönerken çocuklar, kuşların farklı kişilikleri üzerine gözlemlerini ve hipotezlerini yeniden gözden geçirdiler. Sonra hücresel hizmet alanına yeniden girdik ve onlar yine TikTok’ta gençlerdi.
Ama bir hafta sonra, Anders’ın Instagram beslemesine baktım ve en sevdiği Kanada alakargalarının birkaç fotoğrafını paylaştığını gördüm – Algonquin ziyaretimizden önce kesinlikle hoş olmayan bir şey.
<saat/>
New York Times Travel’ı Takip Edin açık , Twitter ve Facebook . Ve haftalık Travel Dispatch bültenimize kaydolun bir sonraki tatiliniz için daha akıllı seyahat etme konusunda uzman ipuçları ve ilham almak için. Gelecekte bir kaçamak mı hayal ediyorsunuz yoksa sadece koltukla seyahat mi ediyorsunuz? göz atın 52 Değişen Bir Dünya için Yerler 2022 için.
Kayak şapkaları, yün atkılar ve eldivenler – ve ağır telefoto lensli kameraların iri kolyeleri – giymiş yaklaşık bir düzine insan bekliyor gibiydi. Onlara katılmak için ailemizin minibüsünü son açık park yerine sıkıştırdım. Punxsutawney Phil’in endişeli izleyicileri olabilirdik, nefeslerini tutarak ünlü Pennsylvania dağ sıçanının gölgesini görüp göremeyeceğini bekliyorduk. ABD sınırının 200 mil kuzeyinde, Ontario’nun boreal ormanında olmamız dışında. Ve kalabalık, park yerinin kenarındaki balsam köknarlarının dallarına dikkatle bakıyordu.
O ağaçların arkasından birkaç yumuşak ıslık yükseldi, kalabalığın arasında birkaç gülümseme dalgalandı ve sonra bir çift Kanada alakargası – kendileri de kömür grisi ceketler içinde toplanmış gibi görünen kabarık orta boy kuşlar – sadece birkaç metre ötedeki bir kar yığınına doğru süzüldüler. uzak. Seyirciler sevinçten havalara uçtu. Alakargalar, sanki tanrılarmış gibi kuş tohumu ve ekmek yağmuruna tutuldu.
Dört kişilik ailem hemen harekete geçti. Minibüsün arkasını dolaştıktan sonra, iki gencim kısa süre sonra ziyafete katılan siyah şapkalı bülbüllere ekmek ve iz karışımı parçaları atıyorlardı – ve oğullarım üzerindeki değişime hayret ettim. Sadece birkaç saat önce, New York’tan Kanada’ya sınırı geçtikten ve kuzey ormanlarında cep telefonu hizmetini kaybettikten sonra, bir minibüs arka koltuk savaşında kimin bacağının kimin topraklarına girdiği konusunda kavga eden huysuz gençlerdi.
Mavi alakarga Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Akşam grosbeak Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Şimdi, sihirli bir şekilde, yine kıkırdayan çocuklardı.
“Bu çok havalı. Bu kuş aslında beni görmeye geliyor,” dedi 13 yaşındaki Henrik alakargalar için ekmek yırtarken.
Daha yaşlı, daha alaycı genç Anders bile dönüştürüldü: “Daha fazla iz karışımı alabilir miyim? Bu bülbülü henüz almadı.”
Kışın Algonquin, bu tür dönüşümlerin gerçekleştiği bir yerdir: Burada kuşlar, vahşi doğa ile aramızdaki dördüncü duvarı kırar. Ve tıpkı karım ve benim umduğumuz gibi, kuşlarla geçen bir hafta sonu, okul hayatından sertleşen ergenlerin asık suratlı dış görünüşlerini delebilir.
Yolculuğu, pandemi Kuzey Amerika’yı kapatmadan hemen önce Ocak 2020’de yaptık. Ama şimdi ABD-Kanada sınırı yeniden açıldı ve Algonquin Eyalet Parkı yine karlı bir kış harikalar diyarı sunuyor ama aslında çok erişilebilir, parkın doğu kapısından batı kapısına uzanan bakımlı bir cadde (Ontario Highway 60) ile . Algonquin’e, otoyollardan ve iki şeritli yollardan, sınırdan üç saatten biraz fazla bir süre sonra, New York’taki Fort Drum’un kuzeyini geçerek ulaştık. Toronto’dan doğuya, iyi yollardan yaklaşık üç saatlik bir yolculuk.
Ve bir gençte merakın yeniden alevlendiğini görmek için sürüş buna değdi.
Kanadalı bir alakarga avucundan ekmek kırıntıları alırken Henrik, “Eline düştüğünü hissetmek çok güzel,” dedi. Oğullarımdan birinin bir kuşun havalı olduğunu düşünmesinin üzerinden yıllar geçmişti. İlkokuldan sonra bir yerlerde, babamın kuş gözlemciliği alışkanlığı kesinlikle inek oldu. Ama şimdi o masum gülümseme geri gelmişti.
“Ah, lütfen yapma onlara beyaz ekmek yedir,” dedi arkamızdan bir ses. Döndüğümde, kayak şapkasında Algonquin Eyalet Parkı yamasıyla bize doğru yürüyen, kabuğunda avuç dolusu fıstık, ayçiçeği çekirdeği ve kuru meyve sunan bir kadın gördüm.
Instagram’da fotoğraf paylaşan, Toronto’dan kuş fotoğrafçılarının günübirlik bir gezinin organizatörü Emily Fikkert’ti. Algonquin’e birkaç yıl önce gelmeye başladı, başlangıçta geyik fotoğrafları çekmeye başladı. Ardından, Kanada alakargalarını “bir avuç kızılcık, ekmek ve peynir” ile besleyen bir adamla tanıştığını ve yeni bir vahşi yaşam takıntısının doğduğunu söyledi.
Fikkert Hanım bana daha sonrası için fazladan avuç dolusu tohum ve kuruyemiş verdi. Parkta tanıştığı insanlara sık sık kuş yemi için ücretsiz bir yükseltme sunduğunu söyledi. “Birçok kişi kuşları besleyecekse, bunun kuşlar için besin değeri olması gerektiğini düşünüyorum.”
Fikkert, başka bir vahşi yaşamı asla beslemeyeceğini söylüyor, ancak Algonquin’deki zaten “sosyalleşmiş” kuşlar için bir istisna yapıyor.
“Güven gösteren küçücük bir yaratık,” dedi. “Bunu seviyorum çünkü bir kuş gözlemcisi olarak ağırlığı hissetmeme, minik ayaklarını hissetmeme ve inanılmaz güzel detayları yakından görmeme izin veriyor.”
Kızıl göğüslü sıvacı kuşları parkın kış sakinleri arasında. Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Kısa süre sonra daha fazla araba yüklendi ve yolun kenarına park etti. Fikkert Hanım, ayçiçeği tohumları serpilmiş huş kütüğünü herkesin görebileceği güneşli bir yere yerleştirdi. Kargalar, piliçler ve kızıl göğüslü sıvacı kuşlarından oluşan bir çılgınlık peş peşe geldi ve yeni gelen izleyiciler omuzlarına asılmış kol uzunluğundaki kamera lensleriyle koşturdu.
Otoparktan uzakta karlı bir patikadan yürüyerek kalabalığı dağıtmaya karar verdik. Birkaç yüz metre içinde, iki meraklı Kanada kargası bize yaklaştı – patikanın üzerindeki ağaç dallarına tünedi ve meraklı bir şekilde başlarını kaldırdı. Karım Amy, Bayan Fikkert’in bize verdiği avuç dolusu tohum için ceketinin ceplerini kazdı ve sonra iki kolunu uzattı – alakargalar her iki ele birer iniş yaptı.
“Tamam, şimdi kuş fısıldayan gibi hissediyorum,” diye güldü Amy.
İki alakarga üçe, sonra beşe dönüştü.
“Harika çünkü kuşların kişilikleri olduğunu öğreniyorsun,” dedi Henrik, bileğinde oyalanan başka bir alakarga avucundaki iz karışımını ayıklarken. “Biri gelip bir süre elinizde üşüyecek. Bazıları gerçekten seçicidir ve istediklerini elde etmek için elinizdeki farklı yiyecek parçalarını seçerler.”
Parkın ziyaretçi merkezinde çam grosgagalarının ortaya çıktığı biliniyor. Kredi… Emily Fikkert-Boersma
Kanada alakargaları nasıl bu kadar arkadaş canlısı oldu?
Bilim adamları, Algonquin Eyalet Parkı’ndaki alakarga popülasyonu üzerine on yıllardır süren bir çalışmanın parçası olarak, yiyecek için insanlara yaklaşmaya cesaret eden Kanada alakargalarına ne olduğunu araştırıyorlar. Guelph Üniversitesi’ndeki bilim adamları tarafından yapılan araştırmalar, parkta yiyecek dağıtmak için park turistlerini düzenli olarak ziyaret eden Kanadalı alakarga çiftlerinin üremede daha başarılı olduklarını ve insanlardan kaçınan kuşlardan daha büyük, daha sağlıklı yavrulara sahip olma eğiliminde olduklarını gösterdi.
Ancak şu anda alakarga popülasyon çalışmasına liderlik eden Guelph Üniversitesi profesörü Ryan Norris, gıda takviyesinin herhangi bir faydasının, Kanada alakargalarının park boyunca uzun vadeli düşüş eğilimine karşı koymak için yeterli olmadığını söyledi. 1977’den bu yana, Algonquin’de anket yapılan Kanada alakargalarının sayısı yüzde 70’ten fazla azaldı. İklim değişikliğinin, kuşların besin kaynaklarını bozan mevsimsel olmayan sıcaklıkların bir nedeni olduğu düşünülmektedir. (Ellerimizden tohum ve ekmek aldıktan sonra, alakargalar genellikle daha sonra tüketmek üzere yiyecekleri sakladıkları ormana geri çekilirdi.)
Toronto Instagram grubu bize ve kuşlarımıza katılmak için patikadan yukarı çıkarken, bir ara verip ziyaretçi merkezine gitmeye karar verdik. Ana lobide, elinde bir Kanada alakargası tutan gülümseyen genç bir kadının duvarında bir fotoğrafın yer aldığı yorumlayıcı bir sergi vardı. Kafeteryada sıcak çikolata ve kahve, tavuk çorbası ve çürük çizburger ile ısındık – soğukta saatler geçirdikten sonra tadı güzel olan yiyecekler. Amy ve ben kuş yemliklerine bakmak için pencereye doğru yürüdük ve çarpıcı bir siyah-sarı akşam grosbeaks (büyük boy saka ispinozları gibi) sürüsü gördük. Çocuklar WiFi erişimini buldular ve eve döndüklerinde arkadaşlarıyla mesajlaşmaya devam ettiler.
Öğle yemeğinden sonra, parkın danışma masasındaki tercümanla sohbet etmek için dolaştım. Algonquin’de yol boyunca uzanan kuşlar, onları besleyen insanlara “alışkandır” dedi. Başka bir çift konuşmamıza kulak misafiri oldu ve tercümana, Kanada alakargalarının Spruce Bog Boardwalk otoparkında ellerinden yemek yediğini anlatmaya başladı.
Artık havalı değil
Kısa süre sonra kuş diyarına geri döndük. Siyah ladin ağaçlarının olduğu bir yerde, papazlar tarafından kuşatıldık; kanat çırpışları kafamın yanında vızıldarken kulaklarımı gıdıkladı. Ayçiçeği tohumlarıyla uzanmış bir el, bir seferde beş veya altı bülbül çizdi.
Yoldan biraz uzakta, kuşlar utangaçtı. Birkaçı, lokmaları ayaklarımıza yaklaştırmak için yerde zıpladı. Bir Kanada alakargası bir fıstık aldı ve birkaç kanat vuruşuyla kısa süre sonra kafamdan sadece birkaç santim ötedeki bir daldaydı; Kuşun siyah mermer gözlerinde kendi yansımamı görebiliyordum.
Bir süreliğine, güneye New York’a dönerken çocuklar, kuşların farklı kişilikleri üzerine gözlemlerini ve hipotezlerini yeniden gözden geçirdiler. Sonra hücresel hizmet alanına yeniden girdik ve onlar yine TikTok’ta gençlerdi.
Ama bir hafta sonra, Anders’ın Instagram beslemesine baktım ve en sevdiği Kanada alakargalarının birkaç fotoğrafını paylaştığını gördüm – Algonquin ziyaretimizden önce kesinlikle hoş olmayan bir şey.
<saat/>
New York Times Travel’ı Takip Edin açık , Twitter ve Facebook . Ve haftalık Travel Dispatch bültenimize kaydolun bir sonraki tatiliniz için daha akıllı seyahat etme konusunda uzman ipuçları ve ilham almak için. Gelecekte bir kaçamak mı hayal ediyorsunuz yoksa sadece koltukla seyahat mi ediyorsunuz? göz atın 52 Değişen Bir Dünya için Yerler 2022 için.