amerikali
Üye
Çocuklarımızın hevesle beklediği, bir nevi bağımsızlıklarına ve geniş arkadaş ortamlarına adım atacakları o gün geldi kapımıza. Bilhassa ailesinde tahsil hayatının ortasında olan büyükleri var ise etrafında, daha bir hasretle bekler çocuk okulu, lakin bu büyük hayaline adımını attığı birinci gün beklediği üzere olmayabilir. Pekala nedir okula başlama heyecanını gerilimde çeviren?
Çocuğumuzun tahsil ömrüne başlaması ; bu vakte kadar ki hayat serüveninde birinci sefer yanında mutlak koruyucuları (öz bakım verenleri) olmaksızın, şimdiye kadar ortasında bulunduğu, tüm fertlerini tanıdığı, tüm fertleri tarafınca kendisine sevgi ve hoşgörülü yaklaşılan küçük toplumdan akranları ve daha büyük çocuklar ile dolu yeni bir toplumun içine girmesi manasına gelir. Konutunda kendisine ve var ise kardeşlerine sınırsız sevgi veren ebeveynler bırakılmış, kendi öz bakımlarını karşılamak sorumluluğu üzerlerine kalmış ve eğitmenleri tarafınca tatlı bir muvaffakiyet sorumluluğu yüklenmiştir üzerlerine. Bu savunmasız ve çaresiz kalınmış ortama birden bırakılan çocuk doğal olarak bir kaygı yaşayacaktır, hele birde etrafında ağlayan diğer çocuklar varsa! Pekala, neler yapabiliriz bu gerilimdi yenmek için?
ilk vakit içinderda, okulumuza (veya kreşimize) birlikte göz atmaya gidebiliriz. bu biçimdelikle içine düştüğü dünya büsbütün yabancı olmayacak ayrıyeten o yer üzerinden kuracağı hayallere taban hazırlanmış olacaktır.
Bana kalırsa ikinci adım bilhassa birinci sınıf çocuğumuzun tatlı hayallerini bir kesim yıkmak olmalıdır. Okul hayatının yüklediği sorumluluklar korkutmadan anlatılmalı, okul hayatının yalnızca arkadaşlarla oynamaktan ibaret olmadığı izah edilmelidir. tekrar etmekte yarar var ki, bunu yaparken yıkıcı değil yapan örnekler verilmeli, sorumluluklar teşvik edilmelidir. Okuma yazma öğrenmenin ne kadar kusursuz bir şey olduğunu anlatmanın yanı sıra bunun için çalışması gerektiği hatta kimi vakit azıcık sıkıcı şeyler yapmak zorunda kalacağı ancak bunları birlikte aşabileceğinizi anlatmalısınız. Bu adımdan umduğum sonuç daha az strestli ödev saatleri ve neyle karşılaşacağını bildiği için olumlu direnci artmış bir öğrenci kararıdur.
Üçüncü adımımız ise sanırım çocuklarımızdan fazlaca ebeveynlerimiz için sıkıntı bir adım olacak. Ayrılık ritüeli… Okul yahut sınıf kapısında (ki sınıf kapısına kadar girmememiz evladır.) öğrencimiz ağlıyor hatta bacaklarımıza yapışmış biçimde olsa dahi gideceğimizi ona tatlı lisanla söylemeli, onu anladığımızı ve dönene kadar epey özleyeceğimiz tabir etmeliyiz. bu biçimde durumlarda çocuklarımız maalesef his sömürüsü silahını kullanabiliyor, hele bizde duygusal bir durum arasındayken… Bu yüzden kararlılığımızı hissettirmeli sıkıntı olsa da yiğit bir söz takınmalıyız. Bu ayrılıklara bir de özel bir selamlaşma eklenebilir. örneğin her ayrılık vakti çocuğumuzu iki değil 4 kere öpebiliriz yahut alnını ve yanaklarını öpebiliriz, bu ayrılık selamlaşması sevgi ve hasret dolu bir okul çıkışı karşılaması ile pekiştirildiğinde her ayrılık vakti geri döneceğinizin bir nişanesi olacaktır. Ayrılık konusunda duyacağım bir başka mızmızlanma konusu da “filancanın annesi okula gelmişti sen niçin gelmedin?” halinde olabilir ve bizi zayıf noktamızdan ilgisizlikten vurabilirler. Bu durumda okulun çocuklara ilişkin olduğu, velinin kusurlu davrandığı , kendisinin tüm bu okulun üstesinden gelebilecek kadar kuvvetli bir birey olduğunu ( burada hayal dünyasını beslemek için sevdiği üstün kahramandan dahi daha kuvvetli olduğu ) söylenebilir.
Dördüncü adımımız ki bu yalnızca okula başlarken değil tüm hayat uzunluğu lazım olacak; şartsız olumlu kabul. Şartsız olumlu kabulden burada özetlemek gerekirse bahsetmek pek mümkün değil lakin açıklamak gerekirse; karşımızdaki bireye sunduğumuz sevgi muvaffakiyet üzere kurallara bağlı olmaması fakat yapılan yanlışların da sevgi ambargosu uygulamak haricinde usullerle çözülmesi diyebiliriz.
Son olarak söyleyeceğimiz beşinci adım ise direkt bizlere , velilere yönelik. Bir kısmımız için okul en az çocuğumuz kadar bizim ortasında tedirginlik kaynağı. Bu durumu hisseden çocuğumuz da birebir tedirginliği yaşamaya yahut bize karşı duygusal silahlarını daha isabetli kullanmaya başlıyor. Kimi velilerimiz çocuğunun ortamını tıpkı mesken ortamı üzere steril bir hale getirmeye çalışıyor öbür bir deyiş ile yanından ayrılmış olsa dahi tüm varlığını hissettirmeye çalışıyor. Bu durumun hem eğitimcinin randımanı açısından hemde çocuğumuz açısından önemli ziyanları vardır. Çocuğumuz okulda başka bireyler ile bağlantı kurmayı ve daha kolay arkadaş edinmeyi öğrenecek,Toplumsal, toplumsal kuralları ve onlara uymayı öğrenecek, özgüveni ve irtibat kabiliyeti artacak, kişiliği yerleşmeye ve kendi kişiliğine uygun arkadaşlar edinmeyi öğrenecek, Özetle zihinsel, bedensel, ruhsal ve toplumsal olgunluğa erişecek ve daha da değerlisi tüm bunları yaşıtları ve onları şartsız seven öğretmenleri eşliğinde eğlenerek yapacak… Şayet biz hatta bizler, tüm velilerimiz okulun doğal ortamına müdahale edersek çocuğumuzun tüm bu gelişmenini kısıtlamış ve sekteye uğratmış olacağız.
Yukarıda oluşabilecek lokal bir sorun için birtakım lokal tahlil yollarını paylaştık sizlerle. Tahsil hayatının çabucak hemen giriş kapısındayız ve önümüzde koca bir on altı yıl var, olağan olarak diğer sıkıntılar ve sorunlar yaşayacağız ve umarım bunları da zorlanmadan ve problem yaşamadan aşabiliriz.
Son olarak şunu da unutmayalım, bugün, çocuğunuzun okula adım attığı birinci gün, onun bir birey olduğu ve toplumun içine karıştığı birinci gün, o da artık toplumun kendi öz bakımını idame ettirebilen bir ferdi ve tahsil hayatı devam ettikçe bu mevzuda kendine itimadı artacak. Onun bir birey olduğunu unutmayın, kararlarına, tercihlerine hürmet duyun (kendileri için önemli tehdit oluşturmadığı müddetçe) ve hayallerini gerçekleştirmek için imkan sağlamaya çalışın. Bütün bunlardan 16 yıl daha sonra ise ardınıza keyifle yaslanıp HAYAT başarısı elde etmiş, öz inançlı ve açık fikirli evladınıza bakıp keyifle gülümseyin.
Sağlıcakla kalın
Çocuğumuzun tahsil ömrüne başlaması ; bu vakte kadar ki hayat serüveninde birinci sefer yanında mutlak koruyucuları (öz bakım verenleri) olmaksızın, şimdiye kadar ortasında bulunduğu, tüm fertlerini tanıdığı, tüm fertleri tarafınca kendisine sevgi ve hoşgörülü yaklaşılan küçük toplumdan akranları ve daha büyük çocuklar ile dolu yeni bir toplumun içine girmesi manasına gelir. Konutunda kendisine ve var ise kardeşlerine sınırsız sevgi veren ebeveynler bırakılmış, kendi öz bakımlarını karşılamak sorumluluğu üzerlerine kalmış ve eğitmenleri tarafınca tatlı bir muvaffakiyet sorumluluğu yüklenmiştir üzerlerine. Bu savunmasız ve çaresiz kalınmış ortama birden bırakılan çocuk doğal olarak bir kaygı yaşayacaktır, hele birde etrafında ağlayan diğer çocuklar varsa! Pekala, neler yapabiliriz bu gerilimdi yenmek için?
ilk vakit içinderda, okulumuza (veya kreşimize) birlikte göz atmaya gidebiliriz. bu biçimdelikle içine düştüğü dünya büsbütün yabancı olmayacak ayrıyeten o yer üzerinden kuracağı hayallere taban hazırlanmış olacaktır.
Bana kalırsa ikinci adım bilhassa birinci sınıf çocuğumuzun tatlı hayallerini bir kesim yıkmak olmalıdır. Okul hayatının yüklediği sorumluluklar korkutmadan anlatılmalı, okul hayatının yalnızca arkadaşlarla oynamaktan ibaret olmadığı izah edilmelidir. tekrar etmekte yarar var ki, bunu yaparken yıkıcı değil yapan örnekler verilmeli, sorumluluklar teşvik edilmelidir. Okuma yazma öğrenmenin ne kadar kusursuz bir şey olduğunu anlatmanın yanı sıra bunun için çalışması gerektiği hatta kimi vakit azıcık sıkıcı şeyler yapmak zorunda kalacağı ancak bunları birlikte aşabileceğinizi anlatmalısınız. Bu adımdan umduğum sonuç daha az strestli ödev saatleri ve neyle karşılaşacağını bildiği için olumlu direnci artmış bir öğrenci kararıdur.
Üçüncü adımımız ise sanırım çocuklarımızdan fazlaca ebeveynlerimiz için sıkıntı bir adım olacak. Ayrılık ritüeli… Okul yahut sınıf kapısında (ki sınıf kapısına kadar girmememiz evladır.) öğrencimiz ağlıyor hatta bacaklarımıza yapışmış biçimde olsa dahi gideceğimizi ona tatlı lisanla söylemeli, onu anladığımızı ve dönene kadar epey özleyeceğimiz tabir etmeliyiz. bu biçimde durumlarda çocuklarımız maalesef his sömürüsü silahını kullanabiliyor, hele bizde duygusal bir durum arasındayken… Bu yüzden kararlılığımızı hissettirmeli sıkıntı olsa da yiğit bir söz takınmalıyız. Bu ayrılıklara bir de özel bir selamlaşma eklenebilir. örneğin her ayrılık vakti çocuğumuzu iki değil 4 kere öpebiliriz yahut alnını ve yanaklarını öpebiliriz, bu ayrılık selamlaşması sevgi ve hasret dolu bir okul çıkışı karşılaması ile pekiştirildiğinde her ayrılık vakti geri döneceğinizin bir nişanesi olacaktır. Ayrılık konusunda duyacağım bir başka mızmızlanma konusu da “filancanın annesi okula gelmişti sen niçin gelmedin?” halinde olabilir ve bizi zayıf noktamızdan ilgisizlikten vurabilirler. Bu durumda okulun çocuklara ilişkin olduğu, velinin kusurlu davrandığı , kendisinin tüm bu okulun üstesinden gelebilecek kadar kuvvetli bir birey olduğunu ( burada hayal dünyasını beslemek için sevdiği üstün kahramandan dahi daha kuvvetli olduğu ) söylenebilir.
Dördüncü adımımız ki bu yalnızca okula başlarken değil tüm hayat uzunluğu lazım olacak; şartsız olumlu kabul. Şartsız olumlu kabulden burada özetlemek gerekirse bahsetmek pek mümkün değil lakin açıklamak gerekirse; karşımızdaki bireye sunduğumuz sevgi muvaffakiyet üzere kurallara bağlı olmaması fakat yapılan yanlışların da sevgi ambargosu uygulamak haricinde usullerle çözülmesi diyebiliriz.
Son olarak söyleyeceğimiz beşinci adım ise direkt bizlere , velilere yönelik. Bir kısmımız için okul en az çocuğumuz kadar bizim ortasında tedirginlik kaynağı. Bu durumu hisseden çocuğumuz da birebir tedirginliği yaşamaya yahut bize karşı duygusal silahlarını daha isabetli kullanmaya başlıyor. Kimi velilerimiz çocuğunun ortamını tıpkı mesken ortamı üzere steril bir hale getirmeye çalışıyor öbür bir deyiş ile yanından ayrılmış olsa dahi tüm varlığını hissettirmeye çalışıyor. Bu durumun hem eğitimcinin randımanı açısından hemde çocuğumuz açısından önemli ziyanları vardır. Çocuğumuz okulda başka bireyler ile bağlantı kurmayı ve daha kolay arkadaş edinmeyi öğrenecek,Toplumsal, toplumsal kuralları ve onlara uymayı öğrenecek, özgüveni ve irtibat kabiliyeti artacak, kişiliği yerleşmeye ve kendi kişiliğine uygun arkadaşlar edinmeyi öğrenecek, Özetle zihinsel, bedensel, ruhsal ve toplumsal olgunluğa erişecek ve daha da değerlisi tüm bunları yaşıtları ve onları şartsız seven öğretmenleri eşliğinde eğlenerek yapacak… Şayet biz hatta bizler, tüm velilerimiz okulun doğal ortamına müdahale edersek çocuğumuzun tüm bu gelişmenini kısıtlamış ve sekteye uğratmış olacağız.
Yukarıda oluşabilecek lokal bir sorun için birtakım lokal tahlil yollarını paylaştık sizlerle. Tahsil hayatının çabucak hemen giriş kapısındayız ve önümüzde koca bir on altı yıl var, olağan olarak diğer sıkıntılar ve sorunlar yaşayacağız ve umarım bunları da zorlanmadan ve problem yaşamadan aşabiliriz.
Son olarak şunu da unutmayalım, bugün, çocuğunuzun okula adım attığı birinci gün, onun bir birey olduğu ve toplumun içine karıştığı birinci gün, o da artık toplumun kendi öz bakımını idame ettirebilen bir ferdi ve tahsil hayatı devam ettikçe bu mevzuda kendine itimadı artacak. Onun bir birey olduğunu unutmayın, kararlarına, tercihlerine hürmet duyun (kendileri için önemli tehdit oluşturmadığı müddetçe) ve hayallerini gerçekleştirmek için imkan sağlamaya çalışın. Bütün bunlardan 16 yıl daha sonra ise ardınıza keyifle yaslanıp HAYAT başarısı elde etmiş, öz inançlı ve açık fikirli evladınıza bakıp keyifle gülümseyin.
Sağlıcakla kalın