amerikali
Üye
Temel özelliği, ansızın ortaya çıkmak olan, vakit zaman yenidenlayan, insanı dehşet ortasında bırakan yoğun meşakkat ya da kaygı nöbetleridir. Şahısların birden fazla vakit “kriz” ismini verdiği bu duruma panik atak dadenilebilir. Panik Atağı, birdenbire başlar, giderek şiddetlenir ve 10 dakika ortasında şiddeti en ağır seviyeye çıkar; birçok vakit 10-30 dakika devam ettikten daha sonra zaten geçer.Panik atak zelzele üzeredir. Beklenmedik anda gelen yer sarsıntısı üzere hiç umulmadık bir anda gelir. daha sonradan artçı zelzeleler üzere artçı ataklar da devam edebilir ve artçı atakların olması kişiyi gün içerisinde daima panik ve dehşet hissi yaşatır.
nbsp;düşünerek ağır bir “ölüm korkusu” ya da “felç olma korkusu” yaşar. kimi vakit de başında bir tuhaflık, sersemlik, kendisini ya da etrafını bir garip ya da değişik hissetme üzere hislerin ortaya çıkmasıyla, “kontrolünü kaybetmeye” ya da “çıldırmaya başladığını” düşünerek kendisine ya da etrafındakilere bir ziyan vermekten korkmaya başlar. Kişi büyük bir endişe ve kaygı ile yakınları tarafınca en yakın hekim ya da acil servise gdolayılür. Orada yapılan biroldukca muayene ve yapılan tetkikler kararında hiç bir şey bulunamaz, kişinin neyi olduğu sorulduğunda tabipler “hiç bir şeyi yok” ya da “stresten olmuş” derler. Tabipten bu karşılığı alan kişi biraz rahatlamakla birlikte, bir süre daha sonra yeni bir panik atağı ile tıpkı dehşet ve kaygıyı bir daha yaşamaya ve her yeni atak ile acil servislere taşınmaya başlar. Her seferinde bir daha muayene, bir daha incelemeler yapılmasına ve hiç bir olumsuz sonuç bulunmamasına karşın kişi kendini bir türlü düzgün hissetmez; hatta beyninde ya da kalbinde makûs bir şey olduğuna, fakat tabiplerin bunu bir türlü bulamadığına inanmaya başlar ve derin bir çaresizlik hissi kişinin ruhunu kaplar.
Ataklar yenidenlamaya devam ettikçe, kişi ataklar içindeki devirde; gergin, huzursuz ve telaşlı bir biçimde her an yeni bir panik atağının geleceğini beklemeye başlar. Bu durum kişinin hayatını çekilmez bir duruma getirmeye başlar. Yaptığı hiç bir şeyden keyif alamamaya tersine kendini ve vücudunu dinlemeye yönelir; kalp atışını sayar, nabzını dinler, nefesini denetim eder, bana bir şey oldu mu olacak mı diye daima huzursuz bir biçimde kendi vücuduyla ilgilenir. Atakların birden fazla vakit meçhul vakit ve yerlerde gelmesi bu korkuyu daha fazlaca artırır. Ataklar sıklaştıkça, kalp krizi geçirip ölme, felç olma ya da denetimini kaybedip çıldırma dehşetleri pekişir ve kişi çıkmaz bir sokağa girmişçesine kendisini çaresiz hisseder.
sıradan bir anlatımla kabul edilmesi, hazmedilmesi güç his, niyet ve dürtüler (ruhsal malzemeler) niçiniyle tamamlanmamış çocukluk çağı sorunları bilinçdışına bastırılmaya çalışılır. Bu ruhsal materyallerin bastırılmaya çalışılması, ortaya konma/yaşanma gereksinimi ile bir çatışma meydana getirir. özetlemek gerekirsesı bilinçdışı çatışmalar olarak isimlendirebileceğimiz bu durum kişi de korkuya yol açar. Bilhassa kişinin çağrışımsal manada bastırılmaya çalışılan bu bilinçdışı çatışma ile benzerlik kurduğu “şeyler” (ortamlar, objeler, beşerler, durumlar…) şahısta çatışmanın şiddetine paralel olarak misal şiddette korku uyandırır. Bastırma ne kadar başarılı olursa kişi yaşadığı tasa ile onun ruhsal niçinleri içindeki bağdan o kadar uzaklaşır. Yani kişi yaşadığı derde o an için bir mana veremediğinden bunu kendi kendine durduk yere gelip giden bir rahatsızlık olarak algılar. Bu durum kişinin kendisi üstündeki denetim hissini sekteye uğratır. Kişinin ruhsal yapısı da bu çatışmaları nasıl yaşayacağında (panik atak biçiminde mi yaşayacak? Yoksa dürtü denetim bozukluğu halinde mi? Depresyon halinde mi? Başka anksiyete bozuklukları formunda mi? His durum bozuklukları halinde mi? Psikosomatik bozukluklar, cinsel fonksiyon bozuklukları, yeme bozuklukları vs. halinde mi?) belirleyici rol oynar. İşte bu noktada tüm bu ıstıraplardan yola çıkarak, bunlara niye olan bilinçdışı çatışmaya, çatışmaya niye olan bastırılmaya çatışmaların ortaya çıkarılıp kabul edilmesi, hazmedilmesi sıkıntı ruhsal materyale ulaşmak fazlaca değerlidir. bu biçimdece probleme niye olan bu his, fikir ve davranışları bir daha ele alıp, gözden geçirip, bir daha anlamlandırma ve yaşamak için yeni yollar keşfetme fırsatı yakalamamızı sağlar. Pekala niye ortaya çıkıyor bu panik atak tıpkı vakitte hiç beklenilmeyen bir anda, apansızın kişinin vücudunda niye zelzele tesiri yaratıyor? Aslına bakacak olursak;
“Panik atak söylenemeyenlerin, lisana dökülemeyenlerin tabiridir.” Yeri ve vakti gelince beşerler kırılmasın, üzülmesin, aman yanlış anlaşılmasın, berbat olmayalım diye söylenilmeyen, söz edilmeyen durumlar kişiyi aslında içten içe kemirir. Gece yastığa başını koyunca olaylar gözlerinin önünden geçmeye başlar ve akabinde konuşmalar diyaloglar kişinin aklına gelmeye başlar. Aslında susmamalıydım, niye yanıtını veremedim, niye kendimi tabir edemedim isteklerimi lisana getirmeliydim diye serzenişler başlar ve bu sorgulamaların arkası ardı kesilmez. niçinle başlayan soru içeren biroldukça cümle sıralanmaya başlar ve kimi vakit bu esnada başlar ağızda uyuşmalar, çarpıntılar, boğulmalar… kimi vakit de hiç ummadık bir anda gelir uyuşukluk, sıkışma, bunalma, boğulma hisleri.
“Panik atağı bastırılmış hislerin dışarı çıkması için gayret verdiği yerdir.”kimi vakit olur ya insan görmek istemez yaşadıklarını, deneyimlediği berbat olayları, amaan her insan yaşıyor nasıl olsa, ne var güya bunda diyerek aslında canını epeyce yakan şeyleri daima bastırır, yok sayar, hatta kimi vakit inkâr eder onu üzen sıkıntılar yokmuş üzere davranır lakin insanız ya vücut kimi vakit buna dayanamaz ve verir alarmı. Tabi kişi bu bastırma, yok sayma ve inkârı şuurlu olarak yapmıyor. Onu problemden gerilimden korumak için bilinçharicinde gerçekleşen savunma düzenekleri devreye giriyor; kişi meseleleri yok sayıyor, bastırıyor ya da inkâr ediyor ama çözümlenmeyen sorunlar umulmadık anda maalesef ki kişinin başını ağrıtabiliyor. Bu bağlamda savunma sistemleri nedir diye bakacak olursak;
Savunma düzenekleri günlük hayatta da her insanın kullanabildiği lakin kullanma yoğunluğu/dozu arttıkça da ‘bozukluk’ diyebileceğimiz geniş bir yelpazede açıklanabilir. Savunma sistemi, içsel çatışmalardan kaynaklanan tasadan korunmak için geliştirilmiş sistemlerdir. Savunma sistemleri bireyin içsel süreçlerinden gelen önemli bir tehlikeye yahut içsel dengeyi sarsabilecek durumlara karşı savunma, korunma yollarını söz etmektedir. Bu bağlamda baktığımızda, savunma sistemleri bilinçdışıdır yani kişi savunma düzeneği geliştirdiğinin farkında değildir. Aslında temelde benliğimizi hami özelliktedir. Savunma düzenekleri, bireydeki korkuyu azaltır ve herkes tarafınca çoğunlukla kullanılır. Fakat savunma sistemlerinin çok kullanılması ya da sorunlara işaret edebilir. İşte panik atakta da kişinin iç dünyasında düşünmek, konuşmak, görmek istemediği, ya da farkında olmadığı onu hayli kıran, üzen, tahminen de bedelsiz ve yetersiz hissettiren hisler olabilir. Bunların çözümlenmemesi ve birikmesi panik ataklara yol açabilir.
“Panik atak yalnızlığın kaygısıdır.” Yalnızlık yahut yalnız kalma, bir insanın boşluk hissiyle; karışık, kendini dünyadan kopmuş hissetme duygusudur. Yalnızlık, arkadaş eksikliğinden yahut diğerleriyle bir arada olma isteğinden daha da öteye giden bir histir. Kişinin içten içe tek başına hissetmesi, hiç kimsenin onun yanında olduğunu hissetmemesi ve meseleleri daima tek başına sırtlanması, dünyanın yükünü sırtında hissetmesi kimi vakit göğüste sıkışma ya da kendisinin yahut etrafının değişiyor üzere hissetme algısı, tuhaf hissetme üzere durumların ortaya çıkmasıyla kişi kendini istemsizce daha da yalnızlaştırabilmektedir. Bu noktada panik atak daima tek ve yek olmanın bıkkınlığıdır.
“Panik atak anlaşılmamanın çırpınışıdır.” kimi vakit olur ya kişi daima yanlış anlaşılır o değişik şeyler anlatmak isterken etrafındakiler daima farklı anlar, tersine onu hatalar. Kişi asla ortasında hissettiklerinin olduğu üzere anlaşıldığı, yanlış anlaşılmadığı, kendini tekraren anlatmak zorunda kalmadığı, şartsız olarak kabul edildiği (sen ne düşünürsen düşün benim arkadaşımsın/eşimsin/sevgilimsin/evladımsın vs. yanıtını almaz) hissinin rahatlığını yaşayamaz. Kendini anlatmaya çalışmanın verdiği sonuçsuz gayret büyür ve ortasında çığ olur. Kişi kendini tahminen öfkeden patlayan, anlaşılmayan gereksinimleri görülmeyen bir insan üzere hisseder. Bu noktada panik atak aslında “beni anlayın, neler yaşadığımı görün” manasında bir yardım çığlığıdır.
“Panik atak sıkışmışlıktır.” kimi vakit olur ya iki ucu da keskin bıçak olan durumlar. Sağa dokunursun elin kan ortasında kalır sola dokunursun bir daha elin kan ortasında. O bıçağı tutacak yer yoktur. İşte ruhen iki durum içinde kalmak, kişinin elinden bir şey gelmemesi, tahminen fazlaca sevdiği iki insanın içinde kalması, kimi vakit epey istediği iki durum içinde kalması ve ikisinin de epeyce değerli olup tercih dahi yapamayacak duruma gelmesi; hani çocuklara sorulur anneni mi daha fazlaca seviyorsun babanı mı? İşte sıkışmışlığın temellerinin atıldığı örneklerden biri. Yaş ilerledikçe bu örnekler daha da büyür ve karmaşık hale gelir. Kişi iki durum, olay ya da iç dünyasında ki karmaşa ile karşı karşıyadır işte bu kahırları yaşamamak için savunmalar geliştirir. Yukarda bahsetmiş olduğum üzere kişi görmek istemez bu sıkışmışlığı, yok sayar ya da bastırır fakat maalesef olay patlayınca panik atak semptomları ile kişi karşı karşıya gelir. İşte bu noktada panik atak yardım çığlığıdır, panik atak çaresizliğin lisana gelişidir.
“özetlemek gerekirse panik atak kabullenilmemiş yorgunluğun ben yorgunum deyişidir”
nbsp;düşünerek ağır bir “ölüm korkusu” ya da “felç olma korkusu” yaşar. kimi vakit de başında bir tuhaflık, sersemlik, kendisini ya da etrafını bir garip ya da değişik hissetme üzere hislerin ortaya çıkmasıyla, “kontrolünü kaybetmeye” ya da “çıldırmaya başladığını” düşünerek kendisine ya da etrafındakilere bir ziyan vermekten korkmaya başlar. Kişi büyük bir endişe ve kaygı ile yakınları tarafınca en yakın hekim ya da acil servise gdolayılür. Orada yapılan biroldukca muayene ve yapılan tetkikler kararında hiç bir şey bulunamaz, kişinin neyi olduğu sorulduğunda tabipler “hiç bir şeyi yok” ya da “stresten olmuş” derler. Tabipten bu karşılığı alan kişi biraz rahatlamakla birlikte, bir süre daha sonra yeni bir panik atağı ile tıpkı dehşet ve kaygıyı bir daha yaşamaya ve her yeni atak ile acil servislere taşınmaya başlar. Her seferinde bir daha muayene, bir daha incelemeler yapılmasına ve hiç bir olumsuz sonuç bulunmamasına karşın kişi kendini bir türlü düzgün hissetmez; hatta beyninde ya da kalbinde makûs bir şey olduğuna, fakat tabiplerin bunu bir türlü bulamadığına inanmaya başlar ve derin bir çaresizlik hissi kişinin ruhunu kaplar.
Ataklar yenidenlamaya devam ettikçe, kişi ataklar içindeki devirde; gergin, huzursuz ve telaşlı bir biçimde her an yeni bir panik atağının geleceğini beklemeye başlar. Bu durum kişinin hayatını çekilmez bir duruma getirmeye başlar. Yaptığı hiç bir şeyden keyif alamamaya tersine kendini ve vücudunu dinlemeye yönelir; kalp atışını sayar, nabzını dinler, nefesini denetim eder, bana bir şey oldu mu olacak mı diye daima huzursuz bir biçimde kendi vücuduyla ilgilenir. Atakların birden fazla vakit meçhul vakit ve yerlerde gelmesi bu korkuyu daha fazlaca artırır. Ataklar sıklaştıkça, kalp krizi geçirip ölme, felç olma ya da denetimini kaybedip çıldırma dehşetleri pekişir ve kişi çıkmaz bir sokağa girmişçesine kendisini çaresiz hisseder.
sıradan bir anlatımla kabul edilmesi, hazmedilmesi güç his, niyet ve dürtüler (ruhsal malzemeler) niçiniyle tamamlanmamış çocukluk çağı sorunları bilinçdışına bastırılmaya çalışılır. Bu ruhsal materyallerin bastırılmaya çalışılması, ortaya konma/yaşanma gereksinimi ile bir çatışma meydana getirir. özetlemek gerekirsesı bilinçdışı çatışmalar olarak isimlendirebileceğimiz bu durum kişi de korkuya yol açar. Bilhassa kişinin çağrışımsal manada bastırılmaya çalışılan bu bilinçdışı çatışma ile benzerlik kurduğu “şeyler” (ortamlar, objeler, beşerler, durumlar…) şahısta çatışmanın şiddetine paralel olarak misal şiddette korku uyandırır. Bastırma ne kadar başarılı olursa kişi yaşadığı tasa ile onun ruhsal niçinleri içindeki bağdan o kadar uzaklaşır. Yani kişi yaşadığı derde o an için bir mana veremediğinden bunu kendi kendine durduk yere gelip giden bir rahatsızlık olarak algılar. Bu durum kişinin kendisi üstündeki denetim hissini sekteye uğratır. Kişinin ruhsal yapısı da bu çatışmaları nasıl yaşayacağında (panik atak biçiminde mi yaşayacak? Yoksa dürtü denetim bozukluğu halinde mi? Depresyon halinde mi? Başka anksiyete bozuklukları formunda mi? His durum bozuklukları halinde mi? Psikosomatik bozukluklar, cinsel fonksiyon bozuklukları, yeme bozuklukları vs. halinde mi?) belirleyici rol oynar. İşte bu noktada tüm bu ıstıraplardan yola çıkarak, bunlara niye olan bilinçdışı çatışmaya, çatışmaya niye olan bastırılmaya çatışmaların ortaya çıkarılıp kabul edilmesi, hazmedilmesi sıkıntı ruhsal materyale ulaşmak fazlaca değerlidir. bu biçimdece probleme niye olan bu his, fikir ve davranışları bir daha ele alıp, gözden geçirip, bir daha anlamlandırma ve yaşamak için yeni yollar keşfetme fırsatı yakalamamızı sağlar. Pekala niye ortaya çıkıyor bu panik atak tıpkı vakitte hiç beklenilmeyen bir anda, apansızın kişinin vücudunda niye zelzele tesiri yaratıyor? Aslına bakacak olursak;
“Panik atak söylenemeyenlerin, lisana dökülemeyenlerin tabiridir.” Yeri ve vakti gelince beşerler kırılmasın, üzülmesin, aman yanlış anlaşılmasın, berbat olmayalım diye söylenilmeyen, söz edilmeyen durumlar kişiyi aslında içten içe kemirir. Gece yastığa başını koyunca olaylar gözlerinin önünden geçmeye başlar ve akabinde konuşmalar diyaloglar kişinin aklına gelmeye başlar. Aslında susmamalıydım, niye yanıtını veremedim, niye kendimi tabir edemedim isteklerimi lisana getirmeliydim diye serzenişler başlar ve bu sorgulamaların arkası ardı kesilmez. niçinle başlayan soru içeren biroldukça cümle sıralanmaya başlar ve kimi vakit bu esnada başlar ağızda uyuşmalar, çarpıntılar, boğulmalar… kimi vakit de hiç ummadık bir anda gelir uyuşukluk, sıkışma, bunalma, boğulma hisleri.
“Panik atağı bastırılmış hislerin dışarı çıkması için gayret verdiği yerdir.”kimi vakit olur ya insan görmek istemez yaşadıklarını, deneyimlediği berbat olayları, amaan her insan yaşıyor nasıl olsa, ne var güya bunda diyerek aslında canını epeyce yakan şeyleri daima bastırır, yok sayar, hatta kimi vakit inkâr eder onu üzen sıkıntılar yokmuş üzere davranır lakin insanız ya vücut kimi vakit buna dayanamaz ve verir alarmı. Tabi kişi bu bastırma, yok sayma ve inkârı şuurlu olarak yapmıyor. Onu problemden gerilimden korumak için bilinçharicinde gerçekleşen savunma düzenekleri devreye giriyor; kişi meseleleri yok sayıyor, bastırıyor ya da inkâr ediyor ama çözümlenmeyen sorunlar umulmadık anda maalesef ki kişinin başını ağrıtabiliyor. Bu bağlamda savunma sistemleri nedir diye bakacak olursak;
Savunma düzenekleri günlük hayatta da her insanın kullanabildiği lakin kullanma yoğunluğu/dozu arttıkça da ‘bozukluk’ diyebileceğimiz geniş bir yelpazede açıklanabilir. Savunma sistemi, içsel çatışmalardan kaynaklanan tasadan korunmak için geliştirilmiş sistemlerdir. Savunma sistemleri bireyin içsel süreçlerinden gelen önemli bir tehlikeye yahut içsel dengeyi sarsabilecek durumlara karşı savunma, korunma yollarını söz etmektedir. Bu bağlamda baktığımızda, savunma sistemleri bilinçdışıdır yani kişi savunma düzeneği geliştirdiğinin farkında değildir. Aslında temelde benliğimizi hami özelliktedir. Savunma düzenekleri, bireydeki korkuyu azaltır ve herkes tarafınca çoğunlukla kullanılır. Fakat savunma sistemlerinin çok kullanılması ya da sorunlara işaret edebilir. İşte panik atakta da kişinin iç dünyasında düşünmek, konuşmak, görmek istemediği, ya da farkında olmadığı onu hayli kıran, üzen, tahminen de bedelsiz ve yetersiz hissettiren hisler olabilir. Bunların çözümlenmemesi ve birikmesi panik ataklara yol açabilir.
“Panik atak yalnızlığın kaygısıdır.” Yalnızlık yahut yalnız kalma, bir insanın boşluk hissiyle; karışık, kendini dünyadan kopmuş hissetme duygusudur. Yalnızlık, arkadaş eksikliğinden yahut diğerleriyle bir arada olma isteğinden daha da öteye giden bir histir. Kişinin içten içe tek başına hissetmesi, hiç kimsenin onun yanında olduğunu hissetmemesi ve meseleleri daima tek başına sırtlanması, dünyanın yükünü sırtında hissetmesi kimi vakit göğüste sıkışma ya da kendisinin yahut etrafının değişiyor üzere hissetme algısı, tuhaf hissetme üzere durumların ortaya çıkmasıyla kişi kendini istemsizce daha da yalnızlaştırabilmektedir. Bu noktada panik atak daima tek ve yek olmanın bıkkınlığıdır.
“Panik atak anlaşılmamanın çırpınışıdır.” kimi vakit olur ya kişi daima yanlış anlaşılır o değişik şeyler anlatmak isterken etrafındakiler daima farklı anlar, tersine onu hatalar. Kişi asla ortasında hissettiklerinin olduğu üzere anlaşıldığı, yanlış anlaşılmadığı, kendini tekraren anlatmak zorunda kalmadığı, şartsız olarak kabul edildiği (sen ne düşünürsen düşün benim arkadaşımsın/eşimsin/sevgilimsin/evladımsın vs. yanıtını almaz) hissinin rahatlığını yaşayamaz. Kendini anlatmaya çalışmanın verdiği sonuçsuz gayret büyür ve ortasında çığ olur. Kişi kendini tahminen öfkeden patlayan, anlaşılmayan gereksinimleri görülmeyen bir insan üzere hisseder. Bu noktada panik atak aslında “beni anlayın, neler yaşadığımı görün” manasında bir yardım çığlığıdır.
“Panik atak sıkışmışlıktır.” kimi vakit olur ya iki ucu da keskin bıçak olan durumlar. Sağa dokunursun elin kan ortasında kalır sola dokunursun bir daha elin kan ortasında. O bıçağı tutacak yer yoktur. İşte ruhen iki durum içinde kalmak, kişinin elinden bir şey gelmemesi, tahminen fazlaca sevdiği iki insanın içinde kalması, kimi vakit epey istediği iki durum içinde kalması ve ikisinin de epeyce değerli olup tercih dahi yapamayacak duruma gelmesi; hani çocuklara sorulur anneni mi daha fazlaca seviyorsun babanı mı? İşte sıkışmışlığın temellerinin atıldığı örneklerden biri. Yaş ilerledikçe bu örnekler daha da büyür ve karmaşık hale gelir. Kişi iki durum, olay ya da iç dünyasında ki karmaşa ile karşı karşıyadır işte bu kahırları yaşamamak için savunmalar geliştirir. Yukarda bahsetmiş olduğum üzere kişi görmek istemez bu sıkışmışlığı, yok sayar ya da bastırır fakat maalesef olay patlayınca panik atak semptomları ile kişi karşı karşıya gelir. İşte bu noktada panik atak yardım çığlığıdır, panik atak çaresizliğin lisana gelişidir.
“özetlemek gerekirse panik atak kabullenilmemiş yorgunluğun ben yorgunum deyişidir”