amerikali
Üye
Ruhsal takviye sürecine başlamak birçok insan için korkutucu olabiliyor.
Bir psikologla görüşme gereksiniminizin farkında olsanız bile buna yürek etmek sıkıntı olabiliyor.
Zira nitekim de bir yabancıya zorlandığınız durumları ve tahminen kendinize bile itiraf edemediğiniz şeyleri anlatmak kolay değildir.
Ya da bir yürek bu sürece başlarsınız, anlatırsınız lakin bir bakarsınız ki daha uygun hissetmiyorsunuz. halbuki artık daha güzel hissetmek istediğiniz için psikoloğa gitmeye karar vermiştiniz. Fakat işe yaramıyor üzere görünür.
Tüm bunların altında şu yatıyor olabilir: Uygun makus, hepimizin bir “konfor alanı” var, burası bizim için bilindik ve bu yüzden de inançlıdır. Bir daha sonraki durumun – olumsuz bile olsa – ne olacağını bilmenin rahatlığı vardır burada.
Psikologla görüşmek, ruhsal takviye sürecine başlamak, kendini tanımak ve anlamaksa bunların karşıtıdır. Bildiklerinizi sorguladığınız, sorun hakkında konuştuğunuz bir müddetç… Tüm bunlar sizi mutsuz edebilir, rahatsız edebilir, derine gömüp görmezden geldiğiniz eski sorunların gündeme gelmesine ve üzülmenize niye olabilir.
Fakat şuna dikkat etmek gerekir: Bu his hali tek başına doğruyu yansıtmıyor olabilir. Bir şeyi yapıyorken sıkılıyor, bunalıyor, üzülüyor olmanız o şeyin sizin için %100 ziyanlı olduğunu göstermez.
Örneğin, bir öğrenci bir imtihana çalışırken çok bunalabilir, bunun yerine dizi izlemek ya da sohbet etmek isteyebilir. Onu muvaffakiyete götüren şey bunalmaya karşın ders çalışabilmek olur. Ya da bir iş için kıymetli bir sunum sunarken gerilim olabilirsiniz. Ancak bu, sizi gerilime soktuğuna göre sunumun sizin için epey makûs olduğuna işaret etmeyebilir, tersine, bu hissinizi verimli halde yönetebildiğinizde gün sonunda sizin için hoş gelişmeler de olabilir. Yahut artık size düzgün gelmeyen bir alakayı bitirirken doğal olarak üzülürsünüz, lakin yalnızca üzülmüş olmanız o alakanın devam etmesi gerektiğini kanıtlayan bir faktör olmaz.
Burada kastettiğim hissinizi görmezden gelmeniz değil doğal ki… İki uçlu bir bakış açısına benzetirsek, “sadece hissinizi görmeniz” de öbür uç kadar fonksiyonsuz olabilir. Aslında burada dengeyi bulmayı kast ediyorum.
Ruhsal dayanak süreci de bu örneklere epeyce benziyor. Bu sırada ortaya çıkan hisler da üzerine çalışılacak gereçlerdir aslında, vaz geçmeniz gerektiğinin kesin delilleri olmaktansa…
bu biçimde, bir uzman olarak şunu söyleyebilirim; ömrünüzde bir biçimde zorlandığınızı, kimi şeylerle baş edemediğinizi, niçinlerine parmak basamasanız da zorlayıcı hisler yaşadığınızı ve bunları yönetemediğinizi düşünüyorsanız ruhsal dayanak sürecine başlayabilir, kendinizi keşfetme seyahatine çıkabilirsiniz. Bu durum yalnızca şunu gösterir: Herkes üzere siz de gelişim gösteren ve bu sırada zorlanan birisiniz; yalnız ve çaresiz değilsiniz.
Bir psikologla görüşme gereksiniminizin farkında olsanız bile buna yürek etmek sıkıntı olabiliyor.
Zira nitekim de bir yabancıya zorlandığınız durumları ve tahminen kendinize bile itiraf edemediğiniz şeyleri anlatmak kolay değildir.
Ya da bir yürek bu sürece başlarsınız, anlatırsınız lakin bir bakarsınız ki daha uygun hissetmiyorsunuz. halbuki artık daha güzel hissetmek istediğiniz için psikoloğa gitmeye karar vermiştiniz. Fakat işe yaramıyor üzere görünür.
Tüm bunların altında şu yatıyor olabilir: Uygun makus, hepimizin bir “konfor alanı” var, burası bizim için bilindik ve bu yüzden de inançlıdır. Bir daha sonraki durumun – olumsuz bile olsa – ne olacağını bilmenin rahatlığı vardır burada.
Psikologla görüşmek, ruhsal takviye sürecine başlamak, kendini tanımak ve anlamaksa bunların karşıtıdır. Bildiklerinizi sorguladığınız, sorun hakkında konuştuğunuz bir müddetç… Tüm bunlar sizi mutsuz edebilir, rahatsız edebilir, derine gömüp görmezden geldiğiniz eski sorunların gündeme gelmesine ve üzülmenize niye olabilir.
Fakat şuna dikkat etmek gerekir: Bu his hali tek başına doğruyu yansıtmıyor olabilir. Bir şeyi yapıyorken sıkılıyor, bunalıyor, üzülüyor olmanız o şeyin sizin için %100 ziyanlı olduğunu göstermez.
Örneğin, bir öğrenci bir imtihana çalışırken çok bunalabilir, bunun yerine dizi izlemek ya da sohbet etmek isteyebilir. Onu muvaffakiyete götüren şey bunalmaya karşın ders çalışabilmek olur. Ya da bir iş için kıymetli bir sunum sunarken gerilim olabilirsiniz. Ancak bu, sizi gerilime soktuğuna göre sunumun sizin için epey makûs olduğuna işaret etmeyebilir, tersine, bu hissinizi verimli halde yönetebildiğinizde gün sonunda sizin için hoş gelişmeler de olabilir. Yahut artık size düzgün gelmeyen bir alakayı bitirirken doğal olarak üzülürsünüz, lakin yalnızca üzülmüş olmanız o alakanın devam etmesi gerektiğini kanıtlayan bir faktör olmaz.
Burada kastettiğim hissinizi görmezden gelmeniz değil doğal ki… İki uçlu bir bakış açısına benzetirsek, “sadece hissinizi görmeniz” de öbür uç kadar fonksiyonsuz olabilir. Aslında burada dengeyi bulmayı kast ediyorum.
Ruhsal dayanak süreci de bu örneklere epeyce benziyor. Bu sırada ortaya çıkan hisler da üzerine çalışılacak gereçlerdir aslında, vaz geçmeniz gerektiğinin kesin delilleri olmaktansa…
bu biçimde, bir uzman olarak şunu söyleyebilirim; ömrünüzde bir biçimde zorlandığınızı, kimi şeylerle baş edemediğinizi, niçinlerine parmak basamasanız da zorlayıcı hisler yaşadığınızı ve bunları yönetemediğinizi düşünüyorsanız ruhsal dayanak sürecine başlayabilir, kendinizi keşfetme seyahatine çıkabilirsiniz. Bu durum yalnızca şunu gösterir: Herkes üzere siz de gelişim gösteren ve bu sırada zorlanan birisiniz; yalnız ve çaresiz değilsiniz.